امكان‌سنجي استقرار گروه‌هاي تشخيصي مرتبط: مطالعه موردي در بيمارستان‌هاي ايران

Feasibility of Implementing Diagnosis Related Groups: A Case Study in Iran’s Hospitals

مقدمه: گروه‌هاي تشخيصي مرتبط، يك نوع سيستم طبقه‌بندي بيماران است كه در آن بيماران بستري بر اساس شباهت باليني و مالي به گروه‌هاي مختلف طبقه‌بندي مي‌شوند. اين سيستم در دهه 1970 به منظور بررسي كيفيت و عملكرد بيمارستان‌ها طراحي شد؛ ولي بيشتر براي تخصيص بودجه بيمارستان‌ها و روش پرداخت استفاده گرديد. مطالعه حاضر به بررسي امكان استقرار گروه‌هاي تشخيصي مرتبط در كشور ايران مي‌پردازد. روش كـار: اين مطالعه در دو مرحله انجام شده است. ابتدا از طريق پرسشنامه، ميزان دانش و نوع نگرش مديران و كارشناسان حوزه درمان درباره روش بودجه‌بندي فعلي و گروه‌هاي تشخيصي مرتبط مورد بررسي قرار گرفت. سپس يك مطالعه ميداني به منظور اطلاع از وضعيت ثبت و ضبط داده‌هاي باليني و دموگرافيك بيماران بستري و سيستم حسابداري به عمل آمد. يافته‌ها: به ترتيب 60% و 66% از شركت‌كنندگان در مطالعه اعتقاد دارند كه سيستم تركيب بيماري‌ها و گروه‌هاي تشخيصي مرتبط در بيمارستان‌هاي كشور قابل اجرا مي‌باشد و نگرش مثبت پاسخ‌دهندگان نسبت به امكان‌پذيري سيستم تركيب بيماري‌ها و گروه‌هاي تشخيصي مرتبط، با سطح تحصيلات آنان مرتبط مي‌باشد. داده‌هاي تشخيصي و باليني بيماران در تمامي بيمارستان‌ها ثبت مي‌شود؛ ولي فقط يك بيمارستان سيستم حسابداري تعهدي دارد. نتيجه‌گيري: گروه‌هاي تشخيصي مرتبط در ايران در قالب يك برنامه ميان‌مدت قابل اجرا است. هر چند داده‌هاي باليني و دموگرافيك مورد نياز براي اجراي گروه‌هاي تشخيصي مرتبط در بيمارستان‌ها وجود دارد، براي محاسبه وزن مالي گروه‌ها نياز است سيستم حسابداري از نقدي به تعهدي تغيير يابد. مقاومت پرسنل و پزشكان در برابر تغيير مي‌تواند با ارايه اطلاعات مناسب درباره كاربردها و مزاياي گروه‌هاي تشخيصي مرتبط به حداقل كاهش يابد.

Introduction: DRG is a patient classification system that classifies acute hospital inpatients based on their clinical similarity and resource homogeneity. The classification system was introduced in 1970s in the US, for performance measurement and quality assurance purpose however, it was mainly used as budgeting and reimbursement tool. The purpose of this study was to evaluate the feasibility of implementing the casemix and DRG in Iran. Methods: This study was conducted in two separate stages. First, we used a questionnaire to evaluate the knowledge and attitude of hospitals’ managers toward current budgeting system, DRG and casemix. Then, availability of patients’ demographic, clinical and financial information in selected hospitals was evaluated. Results: About 60% and 66% of the respondents believed that implementing case mix and DRGs were feasible in hospitals run by Ministry of Health, respectively. The positive attitude of participants was correlated with their level of education. Clinical and demographic information were collected in all hospitals. The accrual-based accounting system was only used in one of the studied hospitals. Conclusion: DRG, in Iran, can be implemented in a short- mid-term period. Although patients’ clinical and demographic information are available in Irans' hospitals, calculating the DRG cost weight requires converting a cash-based to accrual-based accounting system. Resistance to changes among the hospitals’ physicians and staff can be reduced through provision of appropriate information about applications of the DRG and its benefits.