پديد آورندگان :
رشيدي، كبري دانشگاه علوم پزشكي لرستان - دانشكده پرستاري بروجرد , صفوي، محبوبه دانشگاه آزاد اسلامي - واحد علوم پزشكي تهران - گروه پرستاري مامايي , يحيوي، سيد حسين دانشگاه آزاد اسلامي - واحد علوم پزشكي تهران - گروه پزشكي , فراهاني،حجت اله دانشگاه آزاد اسلامي - واحد علوم پزشكي تهران - گروه روانشناسي
كليدواژه :
ديابت نوع دو , همتا , حمايت همتا , مداخلات همتا , خودمديريتي
چكيده فارسي :
مقدمه: چگونگي به كارگيري نيروهاي حمايتي غيررسمي، كم هزينه و قابل دسترس مانند همتايان براي مديريت بيماري ديابت نوع دو بسيار پراهميت مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي مداخلات مبتني بر همتا در مديريت ديابت نوع دو است. در اين مطالعه مروري، جستجوي اينترنتي جهت يافتن مطالعات از سال 2000 تا 2015 كه براي بررسي پيامدهاي مداخلات مبتني بر همتا در مديريت ديابت انجام شده، در پايگاه هاي Pubmed، Science Direct، Google Scholar، SID، Magiran، IRCT با كلمات كليدي استخراجي از Mesh: peer،Support Peer، Peer Intervention، Diabetes، Chronic disease، Self-Management و واژه هاي فارسي: همتا، ديابت و بيماري هاي مزمن انجام شد. مقالات مداخله اي و متن كامل، كه از مداخلات مبتني بر همتا استفاده نموده اند استخراج شد. 86 مقاله پيدا شد كه بعد از بررسي عناوين و چكيده در نهايت 9 مقاله وارد مرور نهايي شدند.
مطالعات از نظر طراحي، مدل ارتباطي، مدت زمان، مكان (منزل، مراكز درماني)، نوع پيامد و جلسات مداخله (فواصل، تعدد، پيوستگي) همتايان با بيماران متفاوت بودند. همگي داراي گروه كنترل بوده، و برخي نيز مداخله همتا را با پرسنل تخصصي مقايسه نمودند. مطالعات از مدل هاي ارتباطي مختلف همتايان (6 تا چهره به چهره، 3 تا تلفني) استفاده نمودند. در همه ي مطالعات همتا سبب بهبود پيامدها (خودكارامدي، يافته هاي كلينيكي، كيفيت زندگي، رفتارهاي خودمديريتي) شده، ولي در برخي مطالعات تفاوت معناداري بين دو گروه مداخله و كنترل وجود نداشت. يافته ها نشان داد كه همتايان در كنار مراقبين بهداشتي در مديريت بيماري ديابت نوع دو موثر هستند؛ اما بايد نحوه به كارگيري آن ها طي تحقيقات بيشتري مورد سنجش قرار گيرد، تا به مدل هاي موثر با اصول كاربردي ثابت دست يافت.
چكيده لاتين :
Introduction: Deploying affordable, accessible, and unofficial supportive forces, such as peers,
is of great importance for management of type II diabetes. Thus, we conducted this study to
investigate the effect of peer-based interventions on type II diabetes management.
Methods: In this review, an online search was carried out to identify the studies published during
2000-2015 investigating the impact of peer-based interventions on diabetes management. The
databases of PubMed, Science Direct, Google Scholar, SID, Magiran, and IRCT were searched
using Mesh-based keywords of “peer”, “peer support”, “peer intervention”, “diabetes”, “chronic
disease”, and “self-management” and the Persian words A total of 86 interventional full-text
articles that had used peer-based interventions were retrieved. Finally, after skimming the titles
and abstracts of these articles, 9 studies were included for the final review.
Results: The studies were different on account of design, communication model, research
duration, location (home or health centers), type of outcome, and peer intervention sessions with
patients (intervals, frequency, and continuity). All the articles had a control group and some of
them compared peer interventions with specialized personnel. Various peer communication
models (six face-to-face and three telephone calls) were utilized. In all the studies, peers had
improved outcomes (self-efficacy, clinical outcomes, quality of life, and self-management
behaviors); however, in some studies no significant differences were noticed between the
intervention and control groups.
Conclusion: The findings showed that along with healthcare providers, peers can be effective in
diabetes management. Nonetheless, the method of employing them must be further studied to
achieve to the most effective model with constant practical principles.
