اولويت بندي مناطق روستايي براساس شاخص هاي زيست پذيري روستايي مطالعه مورد:بخش زاغه، شهرستان خرم آباد

Prioritization Rural Areas, Based on Indices Rural Livability (Case Study: the Part Zaghe, Khoram Abad County)

امروزه ارزيابي و سنجش زيست‌پذيري مناطق روستايي يكي از مفاهيم نوين در ادبيات برنامه‌ريزي سكونتگاه‌هاي روستايي تلقي مي‌شود و دسترسي به خدمات و امكانات براي ارتقاي زيست پايدار از اصولي است كه توجه برنامه‌ريزان و جامعه‌شناسان را به خود جلب كرده است و بر آن تاكيد زياد كرده‌اند. هدف از اين پژوهش اولويت‌بندي مناطق روستايي براساس شاخص‌هاي زيست‌پذيري روستايي در بخش زاغه مي‌باشد و سعي دارد با تدوين و تكميل پرسشنامه و استخراج شاخص‌هاي مربوط، سطح زيست‌پذيري مناطق روستايي را مورد بررسي قرار دهد. نوع تحقيق كاربردي و روش مورد استفاده توصيفي- تحليلي است و براي تجزيه و تحليل داده-ها و اطلاعات از مدل كوپراس استفاده شده است. يافته تحقيق نشان داد كه تفاوت‌هاي زيادي بين شاخص‌هاي 14 گانه در بين مناطق روستاهاي بخش مورد مطالعه وجود دارد، به طوري كه روستايي قلعه جهانبخش و طالقان با مجموعه N ( 100/00 و64 /86‌) به بدليل پذيرش جمعيت زياد، داشتن امكانات و خدمات زيربنايي مانند(‌بهداشت و درمان، مخابرات و دسترسي‌هاي مناسب‌) داراي بهترين وضعيت زيست‌پذيري و روستاي غيبي و مير‌احمدي با مجموعه N (56 /63 و65/72) به دليل نبود زيرساخت‌هاي خدماتي، فاصله از مراكز دهستان و جمعيت كمتر نسبت به ديگر روستاهاي مورد مطالعه در بدترين وضعيت زيست‌پذيري قرار گرفته است.

Livability is one of the greatest planning ideas in contemporary times. an‎d making Livability among the villages of the Third World is a major issue that should be given. Therefore, assessment and assessment of rural habitat is considered as one of the new concepts in rural settlement planning literature. Special attention and access to services and facilities for the promotion of the sustainability of the principles that have attracted the attention of planners and sociologists and emphasized it.