بررسي تاثير بحث گروهي بر كيفيت زندگي و تغييرات هموگلوبين گليكوزيله در بيماران ديابتي تيپ 2

The Effect of Group Discussion on The Quality of Life and HbA1C in Patients with Type II Diabetes

مقدمه و هدف: ديابت يك سندرم متابوليك مزمن و شايع ترين اختلال آندوكرين است كه مشكلات زيادي براي بيمار ايجاد مي نمايد. لذا اين مطالعه به بررسي تأثير بحث گروهي بر كيفيت زندگي و هموگلوبين گليكوزيله بيماران ديابتي تيپ 2 پرداختند. مواد و روش ها: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه تجربي است كه بر روي مبتلايان به ديابت تيپ 2 مراجعه كننده به مركز ديابت گلابچي كاشان انجام گرفت. براي انجام مطالعه پس از اخذ رضايت كتبي از بيماران ديابتي، نمونه ها بطور تصادفي در دو گروه كنترل و شاهد قرار گرفتند و از آنان قند خون و هموگلوبين گليكوزيله گرفته شد و همچنين پرسشنامه كيفيت زندگي را تكميل نمودند، كليه مشاركت كنندگان در قالب هشت گروه در 4 جلسه بحث گروهي كه توسط كارشناس ديابت هدايت مي شد آموزش هاي لازم را فراگرفته و مدت چهار ماه آموزش هارا به كار گرفتند. پس از آن مجدداً قند خون و هموگلوبين گليكوزيله و پرسشنامه كيفيت زندگي تكميل و مقايسه قبل و بعد با آزمون آماري تي زوجي انجام شد. يافته ها: نتايج نشان دادند 120 بيمار شركت كننده با ميانگين سني 10/80 ± 54/75 سال و ميانگين ابتلاي به ديابت 1/80 ± 3/10 سال بودند،كه اختلاف آماري معني دار بين كيفيت زندگي در قبل و پس از آموزش بحث گروهي و همچنين بين هموگلوبين گليكوزيله قبل از آموزش 1/35±8/45 وپس از آموزش 0/89 ±6/98 وجود داشت. بحث و نتيجه گيري: نتايج تحقيق نشان داد تدوين برنامه آموزشي به روش بحث گروهي مي تواند باعث بهبود كيفيت زندگي و كنترل متابوليك بيماران ديابتي تيپ 2 مي شود.

Introduction: Diabetes is a chronic metabolic syndrome and the most prevalent endocrine disorder that causes multiple problems for patients. The purpose of this study was to assess the effect of group discussion on the quality of life and HbA1C in patients with type II diabetes. Materials and Methods: This semi-experimental study was performed on 120 diabetic patients referred to Kashan diabetes center (Golabchi). After obtaining informed consent, the patients were randomly divided into two groups of intervention and control. Before the intervention, blood sugar and HbA1C were evaluated in both groups, and quality of life questionnaires were completed. The experimental group was divided into eight groups and the intervention was accomplished through four sessions of group discussion held by a diabetes expert. The experimental group applied the educational content for four months. After that, blood glucose and glycosylated hemoglobin and quality of life questionnaires were completed again and compared before and after the intervention by using paired t-test. Results: The results showed the patients had a mean age of 54.75 ± 10.88 years and a mean duration of diabetes of 3.53 ± 1.80 years. We found a significant difference in the quality of life before and after the training. Also, there was a significant difference in glycosylated hemoglobin before (8.45 ± 1.35) and after (6.98 ± 0.89) training. Conclusion: We found that educational programs in the form of group discussions can have positive effects on quality of life and HbA1C in patients with type 2 diabetes