فهم منطق متأخر سياستگذاري سلامت: گذار به حكمراني براي سلامت

Understanding late logic of health policy making: The transition to governance for health

مقدمه: با توجه به تكامل مفهومي سلامت و روندها در حكمراني و چگونگي كاربرد آن در سلامت توسط حكومت­هايي كه به دنبال بهبود نتايج سلامت بوده­اند، ظهور اجماعي در اين خصوص را نشان مي­دهد؛ كه سلامت مردم بيشتر از اين نمي­تواند در حصار تنگ ديدگاه زيست-پزشكي مانده و هدفي صرفاً بخشي و برونداد عملكرد يك وزارتخانه تلقي گردد مواد و روش كار: اين مقاله كيفي، به روش تحقيق اسنادي، روايتي معرفت­شناسانه­ از منطق متأخر سياستگذاري سلامت ارائه مي­دارد. يافته ها: سياست­گذاري براي سلامت بايد مبتني بر فهمي از آنچه كه تاثيرات عمده­اي بر روي سلامت مردم دارند، باشد؛ آنچه كه به عنوان عوامل«تهديدكننده سلامت»، «محافظت­كننده سلامت» و «ارتقاء­دهنده سلامت» توصيف مي­شوند. چنين فهمي به ظهور پارادايم جديدي با عنوان «حكمراني براي سلامت» منجر گرديده است. بحث و نتيجه گيري: حكمراني براي سلامت، نه لزوما مداخله اي، بلكه، «نظامي ارزشي» و نوعي «نگريستن و باور­ فرهنگي-اجتماعي» به «توسعه پايدار» است كه مي­تواند منجر به فرصت­هايي برابر براي سلامت بهتر و كاهش بي­عدالتي گردد. بعلاوه اينكه، تمركز مشاركت­جويانه بر همكاري بين­بخشي و هماهنگي فرابخشي سلامت، ويژگي­هاي سيستمي سياستگذاريهاي عمومي را تقويت­ كرده و منجر به برنامه­هاي اثربخش­تر در همه حوزه­هاي سياستي مي­شود. تحقق چنين آرماني از حكمراني يكپارچه براي سلامت، نيازمند «اراده سياسي» لازم است.

Objective (s): Looking at the conceptual evolution of health, trends in governance and how it is used by governments seeking improvement in health outcomes, shows the emergence of a meaning consensus that the population health, could not be seen any more in the biomedical narrow viewpoint and as a performance of one ministry. Methods: This is a qualitative paper, using documentary descriptive and analytical research methods to express, an epistemological narrative of the health policy late logic. Results: Policymaking for health, should be based on an understanding of what has a major impact on the population health; what have being described as ‘health hazard’, ‘health protector’ and ‘health promoter’. Such an understanding has led to a new paradigm appearance entitled ‘Governance for Health’. Conclusion: Governance for health is not necessarily an intervention but a ‘value system’ and a kind of ‘sociocultural perception’ to ‘sustainable development’ that may lead to equal opportunities for better health and inequity reduction. In addition, participatory focus on intersectoral collaboration and multi-sectoral coordination for health, reinforces the systemic features of public policy and could lead to more effective programs in all policy areas. Realizing such an ideal integrated governance for health requires ‘political will and commitment’.