فناوري نانو: راهبرد ايران در تكاپوي توسعه پايدار و چالش هاي پيش رو

ملل متحد در تحليل روشني از تداوم فقر جهاني، روند فزاينده مرگ و مير كودكان، تهديد سلامت زنان و ناپايداري محيط‌زيست بشر به مثابه تهديد عليه صلح پايدار جهاني، مصمم به تدوين آرمان هاي توسعه پايدار شدند. در پي اين اجماع جهاني، دولت ها رويكردهاي مختلفي براي رسيدن به اهداف توسعه پايدار در پيش گرفته اند. ايران به‌عنوان عضوي از ملل متحد در تكاپوي رسيدن به اهداف توسعه پايدار تمركز جدي بر بهره مندي از علم و فناوري داشته است. فناوري نانو در زمره اين فناوري ها است كه با ظهورش، انقلابي عظيم در دانش بشري ايجاد نمود. هم اينك ايران در مسير توسعه پايدار قدم برمي دارد و علي رغم پيشرفت هاي خوبي كه داشته است تا رسيدن به توسعه پايدار فاصله دارد. فناوري نانو، راهبردي است كه مي تواند تأثير اساسي در حوزه هايي همچون انرژي، محيط زيست، پزشكي و سلامت و رشد اقتصادي ايران داشته باشد. با اين حال، نبود قوانين حقوقي منسجم در ايجاد تعادل ميان مزايا و ريسك‌هاي احتمالي فناوري نانو، چالشي در بهره‌مندي از ظرفيت‌هاي اين فناوري در راستاي توسعه پايدار ايجاد نموده است. بر اين اساس، در اين نوشته با تمركز بر ظرفيت‌هاي فناوري نانو در رسيدن به اهداف توسعه پايدار در ايران، چالش حقوقي موجود در اين زمينه مورد بررسي قرار مي‌گيرد.

The United Nations resolutely set out the goals of sustainable development in a clear analysis of the persistence of global poverty, the increasing trend of child mortality, the threat to women´s health and the instability of the human environment as a threat to perpetual global peace. Following this global consensus, governments have come up with different approaches to achieving the goals of sustainable development. As a member of the United Nations, Iran has focused on the use of science and technology in pursuit of sustainable development goals. Nanotechnology is among these technologies, which, with its emergence, created a massive revolution in human knowledge. Now, Iran is on the path to sustainable development, and despite its good progress, it is far from reaching sustainable development. Nanotechnology is a strategy that can have a major impact in fields such as energy, the environment, medicine, health and Iran’s economic growth. However, the lack of coherent legal rules in striking a balance between the potential benefits and risks of nanotechnology has created a challenge in exploiting the capabilities of this technology in Iran´s sustainable development. In this paper, the legal challenge with a focus on nanotechnology capacities in achieving sustainable development goals in Iran is being explored.