تاثير آموزش همسران بر انجام فعاليت بدني در زنان مبتلا به سندرم پيش از قاعدگي

The Effect of Educational Intervention for the Spouse on Physical Activity among Women with Premenstrual Syndrome

مقدمه: سندرم قبل از قاعدگي Premenstrual syndrome) يا (PMS تركيبي ازاختلالات جسمي، عصبي و رواني است كه بر سازگاري اجتماعي، ارتباط درون فردي، فعاليت هاي طبيعي و كيفيت زندگي فرد تاثير منفي مي گذارد. فعاليت بدني يكي از شيوه هاي مناسب در جهت كنترل علايم اين سندرم مي باشد. با توجه به اهميت مشاركت همسران در بهداشت باروري و ارتقاي سلامت زنان، پژوهش حاضر به بررسي تاثير آموزش همسران بر انجام فعاليت بدني در زنان مبتلا به PMS پرداخت. روش ها: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي بود كه در سال 1393 انجام شد. نمونه هاي مطالعه شامل 100 زوج در سن باروري مراجعه كننده به مراكز بهداشتي شهرستان فلاورجان بود كه به طور تصادفي به دو گروه آزمون و شاهد تقسيم شدند. همسران گروه آزمون طي دو جلسه در زمينه فعاليت بدني در كنترل علايم PMS آموزش ديدند. اطلاعات علايم PMS و ورزش به ترتيب با استفاده از پرسش نامه سنجش Premenstrual syndrome assessment) PMS يا (PSA و طرح سبا وزارت بهداشت قبل و سه ماه بعد از مداخله جمع آوري شد. داده ها در نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: افزايش معني داري در انجام فعاليت بدني زنان گروه آزمون بعد از مداخله مشاهده شد (P<0.001)، اما ميزان شاخص توده بدني Body mass index) يا (BMI كاهش معني داري را نسبت به قبل و نسبت به گروه شاهد نشان نداد. علايم جسمي و روحي- رفتاري در گروه آزمون به طور معني داري كمتر از گروه شاهد گزارش گرديد (P<0.050). نتيجه گيري: مردان به عنوان يك رابط آموزشي، به خوبي توانسته بودند زنان را به انجام فعاليت بدني تشويق نمايند و علايم PMS را در آنان كاهش دهند. پيشنهاد مي شود دوره هاي آموزشي ويژه مردان جهت تشويق زنان به ورزش در سيستم بهداشت و درمان اجرا گردد.

Background: Premenstrual Syndrome (PMS) is a combination of physical, neurological, and psychological disorders and negatively effects social adjustment, interpersonal relationships, normal activities, and quality of Life (QOL). Physical activity is an effective method of controlling the symptoms of PMS. Given the importance of the participation of the spouse in the promotion of reproductive health and women's health, the aim of this study was to determine the effect of educational intervention for the spouse on physical activity among women with PMS. Methods: This quasi-experimental study was performed in 2015. The study subjects were 100 couples of reproductive age referring to health centers of Falavarjan, Iran. The participants were randomly divided into experimental and control groups. The subjects in the experimental group received training on the impact of physical activity on controlling PMS symptoms. Data were collected using the Premenstrual Syndrome Assessment (PSA) and Saba Questionnaire before and 3 months after the intervention and were analyzed in SPSS software. Findings: After the intervention, a significant increase was observed in the physical activity of women in the experimental group (P < 0.001). However, BMI did not decrease significantly compared to before the intervention and the control group. The physical and psychological-behavioral symptoms of PMS in the experimental group were significantly lower than the control group (P < 0.050). Conclusion: It can be concluded that the spouses had acted well as an educational agent and encouraged women to perform physical activities, and thus, reduce the symptoms of PMS. It is recommended that educational sessions be implemented by the health care system for men to encourage women to exercise.