تاثير دو شيوه تمرين تناوبي سرعتي و تركيبي (قدرتي-هوازي) بر سطوح آپلين پلاسمايي و مقاومت به انسولين زنان ديابتي نوع2

Effects of two Exercise Modalities of Sprint Interval Training and Combined Training (Strength-Aerobic) on Serum Apelin levels and Insulin Resistance in Women with Type 2 Diabetes

مقدمه: فعاليت ورزشي ابزار درماني موثري براي مديريت بيماران ديابتي نوع 2 است؛ هدف اين پژوهش بررسي اثر هشت هفته تمرينات تركيبي و تناوبي سرعتي شديد بر سطوح آپلين پلاسمايي و مقاومت به انسولين زنان ديابتي نوع 2 است. روش كار­: 52 زن ديابتي نوع 2داراي اضافه وزن (سن:60-45 سال و شاخص توده بدني>30) با سطوح HbA1c≥ 5/6 % به طور داوطلبانه انتخاب شدند وبر اساس مقادير هموگلوبين A1c در سه گروه تمرين:SIT (17n=) و تركيبي (17n=) و كنترل (18n=) قرار گرفتند. تمرينات شامل 12 هفته تمرين تركيبي و SIT بود. سطوح شاخص­هاي هموگلوبين A1c و گلوكز ناشتا و انسولين اندازه­گيري شد. جهت تعيين تفاوت­هاي ميان گروه‌ها ازروش آماري تحليل كوواريانس و در صورت معني­داري ازآزمون LSD براي تعيين اختلاف بين گروه­ها استفاده گرديد. يافته­ ها: كاهش معني­داري در ميزان گلوكز ناشتا گروه SIT وجود داشت (001/0p<). ميزان انسولين سرم گروه SIT و تركيبي افزايش قابل توجهي يافت (001/0>p و001/0=p). ميزان آپلين تغييرات معني­داري در گروه SIT و تركيبي وجود نداشت ( 13/0=p و09/0=p). نتايج تفاوت معني­داري را در شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR) در گروه (001/0p<) SIT و تركيبي (p<0.001) نشان داد. نتايج آزمون آنكوا تفاوت معني­داري در قندخون ناشتا(0/171 =pو 1/853=F) و آپلين (0/12=p و 511/0=F)نشان نداد. اما تفاوت بين گروهي معني­داري در انسولين (0/036=p و622/3=F) و مقاومت به انسولين (0/008=p و5/511=F) مشاهده شد. نتيجه ­گيري: تمرينات ورزشي مستقل از نوع و روش انجام مي‌توانند اثرات مثبتي بر كنترل قندخون زنان ديابتي نوع 2 داشته باشند.

Introduction: Exercise activity is an effective treatment tool for the management of type 2 diabetic patients. The purpose of this study is to investigate the effects of eight weeks combined and sprint interval training (SIT) on serum apelin levels and insulin resistance in women with type 2 diabetes. Methods: Fifty-two overweight female type 2 diabetic patients (aged 45-60 years old, BMI > 30) with HbA1C value of 6.5% or were assessed for eligibility. Participants were assigned to SIT group (n = 17), combined training group (n = 17), and control group (n = 18) according to HbA1c levels. The exercises included 12 weeks of combined training and SIT. To determine the differences between groups, a statistical analysis of covariance and a meaningful LSD test were used to determine the difference between groups. Results: Difference was significant for the fasting blood glucose in the SIT groups (p<0.001). Serum insulin levels showed significant increases in the SIT (p<0.001) and Com (p=0.001). Changes in apelin were not significantly different within SIT and combined training groups (p = 0.13 and p = 0.09, respectively). The data showed significant differences in insulin resistance index (HOMA-IR) in SIT (p<0.001) and Com (p=0.008). Furthermore, the ANCOVA test showed that there were no significant differences in fasting blood glucose concentrations (F = 1.853, p = 0.171), apelin (F = 0.511, p = 0.12) But, significant differences were seen between groups in insulin (F = 3.622, p = 0.036), and HOMA-IR (F = 5.511, p = 0.008). Conclusion: exercise training independent of mode of training is an effective training method to improve glycemic control in woman with type 2 diabetes.