ادوارد سعيد و روايت استعمار

Edward Said and the Colonial Narration

تون ادبي باف ت هاي اجتماعي را با قدرت و پيچيدگي ارائ ه مي كنند. اين متون تجارب اجتماعي را كامل تر به هم پيوند مي دهند. همچنين، شيوه ي بازنمايي متون ادبي مي تواند به فهم شاي س ته تر و تاريخي تر منجر شود . علاوه بر اي ن ، متون ادبي مي توانند ديدگا ه هاي متفاوت پايدار ايجاد نماين د . از اين رو ي ، ادبيات داستاني انتخاب زيباشناخت ي اكثر محققان و منتقدان پسا استعماري است. از ديگرسوي ، تبلور شرق شناسي در زمينه هاي مختلف پژوهشي اين گرايش عمومي رش ت ه ي زبان شناسي را به ي ك رشت ه ي دانشگاهي تمام عيا ر در علوم اجتماعي تبديل كرده است . يكي از عرص ه هاي فرهنگي شرق شناسي همين ادبيات داستان ي ، روايت يا رمان اس ت . روايت نمودي از ماشين فرهنگي است كه براي از بين بردن خاطرات به جا مانده از خشونت امپرياليس م ، انحراف ذهن بوميان و ايجاد ابهام به كار مي رود. در نتيجه ، حس بدبيني نسبت به حكومت امپراتوري و هژموني ناشي از آن كم رنگ يا خنثي م ي شود . فوايد چنين دستاوردي براي امپرياليسم فراوان اس ت . اين نوشته درصدد بررسي رابطه ي ميان روايت و استعمار با تأكيد بر آراء و آثار ادوارد سعيد است.

Narrative as an element of culture plays a key role in shaping some significant colonial attitudes. Moreover, the nature of the novel almost always opens up a space for interaction. The novel is a literary form that also has much affinity with Orientalism. It is the nature of the novel as a constituent of culture and as an imperial quest that yields an Oriental flavor. Researchers have applied postcolonial theories to a variety of novels due to this narrative nature. The main battle in imperialism is over land, of course, but it is usually fought in the novel when it came to who owned the land, who had the right to settle and work on the land, who kept it going, who won it back, and who now plans its future. This study attempts to define a relationship between the colonial and the narrative in the light of Edward Said’s analyses.