تحليلي بر ارتقاي امنيت فضاهاي شهري به كمك سياست مكان‌محور محيط از محيط

يكي از عوامل ارتقاي امنيت شهري شيوه طراحي محيطي به‌عنوان نياز اساسي است كه ويژگي‌هايي چند بعدي دارد. تأمين و احساس امنيت به كمك قابليت‌هاي مكاني يكي از راهبردهاي اصلي در اين زمينه محسوب مي‌شود. رويكرد تأكيد شده در اين مطالعه، ارتقاي امنيت محله از محيط به محيط به كمك ابزارهاي سياست‌ محور پشتيبان آن در مديريت فضاهاي امن شهري است. روش تحقيق مطالعه كيفي و مبتني بر شناخت و تحليل آسيب‌هاي محيطي در دو محله از بافت‌هاي نوسازي‌ شده منطقه 8 شهرداري تهران است. روش شناخت مطالعه نيز قياس است. يافته‌هاي حاصل از به‌كارگيري سطح تحليل مياني جرم و مكان در محله‌هاي لشكر شرقي و لشكر غربي، بيانگر وجود پنج آسيب است كه شامل نارسايي‌هاي عملكردي فضاهاي سبز، فضاهاي ورزشي، فضاهاي سبز رهاشده، فضاي باز رها شده و پنجره‌هاي شكسته‌ شده در محيط است. تصوير ذهني ناهماهنگ از محيط، عدم انسجام كالبدي و كاركرد نادرست در عملكرد فضاهاي شهري بخشي مهم از تجلي آسيب‌هاي اشاره‌شده در جهت كاهش امنيت محله‌هاي شهري است. انتخاب رويكرد فعال به محيط در دو سطح شناخت و تحليل محيط از زاويه امنيت محله‌اي، مي‌تواند ضمن مديريت معضلات عمده فضاهاي امن شهري، به‌عنوان يك سياست مكان‌محور براي مطلوب‌بودن و كيفيت‌بخشي به محيط عمل نمايد. افزون‌بر تزريق اين رويكرد و تحليل محيطي امنيت محله‌اي، پيشنهادهايي نيز در راستاي ارتقاي هماهنگ و چندبخشي فضاهاي امن شهري در سطح محله‌هاي شهري ارائه شده است.