بررسي تحول گفتماني نيروهاي سياسي پس از انقلاب اسلامي در ايران

The study of Discourse of Evolution between political forces the Islamic Revolution in Iran

هدف اصلي مقاله حاضر بررسي تحول گفتماني بين نيروهاي سياسي پس از انقلاب اسلامي در ايران است. براي تحقق اين هدف، ويژگي گفتمان نيروهاي سياسي به عنوان كنشگران گفتمان ساز، مطالعه شده و نوع و ميزان تحول اين گفتمان در اول انقلاب(دوره تب انقلابي) تا سال 1363، دولت جنگ تا سال 1368يعني دوران حيات امام، دولت سازندگي و اصلاحات و آغاز دولت نهم و مشخص گرديده است. از نظريه گفتمان لكلائو و موفه به عنوان چهارچوب مفهومي، از روش تحليل گفتمان انتقادي فركلاف به عنوان روش تحقيق بهره گرفته شد. داده هاي اين تحليل، از مرام نامه ها و پاره اي از بيانيه ها و برخي از ارگان هاي رسمي به دست آمد. يافتههاي تحقيق حاكي از آن است كه، در مفصل بندي اين گفتمان ها، تا سال 1363 كه، وحدت در بين نيروهاي اسلامگرا ديده مي شود، جمهوري اسلامي و امام(ره) دال مركزي است و اغيار گفتماني شان نيروهاي سياسي سكولار(سوسياليست ها و ليبرال ها) بودند. اما با انشعاب در كنشگران سياسي اسلامگرا (حزب جمهوري اسلامي)، گفتمان نيروهاي سياسي راست(اصول گرايان) و چپ(اصلاح طلبان)، از سال 1367 تا سال1384 مشمول تحولاتي بوده است. مهمترين تحولات گفتماني از چپ سنتي به چپ مدرن و از راست سنتي به مدرن از 68 تا 84 ديده مي شود. گفتمان راست مدرن به دو خرده گفتمان، اصولگرايان ميانه و راديكال تحول پيدا كرد. دال مركزي راست ميانه، با محوريت ولايت مطلقه فقيه است لذا جزء حاميان مردم سالاري ديني نخبه گرا طبقه بندي هستند(مثل جامعه روحانيت). اما راست هاي راديكال بر نقش مردم در كنار دين تاكيد مي كنند، بر عدالت اقتصادي، مبارزه با فساد، پاك دستي، تاكيد مي كنند.

The main purpose of the present article is to study the discursive transformation between political forces after the Islamic Revolution in Iran. To realize this goal, the discourse of political forces as discourse activists was studied, and the type and extent of the development of this discourse in the first revolution (revolutionary fever period) until 1363, the government of war until 1989, the lifetime of the Imam, the government of construction and reform, and The beginning of the ninth administration has been determined. From the theory of discourse of Laklau and Mouffe as a conceptual framework, the method of analyzing the discourse of critical thinking was used as a research method. The data from this analysis were derived from the letters and some of the statements and some of the official organs. Findings of the research indicate that in the articulation of these discourses, until 1363, when unity was seen among the Islamist forces, the Islamic Republic and Imam (central) are the central slab, and their discursive agent is secular political forces (socialists an‎d liberals). But with the split in the Islamist political activists (the Islamic Republic Party), the discourse of the right political forces (fundamentalists) and the left (reformists) has been subject to change since 1988. The most important discourse developments are from the traditional left to the modern left and from the traditional right to modern from 68 to 84. Modern right discourse evolved into two mainstream, radical, fundamentalists. The center-right central slope is centered on the divine rule of the jurisprudent, and is therefore classified as an elite-dominant religious proponent (such as the clergy society). But radicals emphasize the role of people alongside religion, emphasize economic justice, fight corruption, and clean hands.