خط‌ مشي آمايش در بخش كشاورزي، نقدهايي از منظر عدالت

Territorial Planning Policy in Agriculture Sector; Justice Oriented Critics

كشاورزي، به عنوان عرصه اي علمي، همانند ديگر عرصه هاي زندگي اجتماعي نيازمند رويكردهاي برنامه ريزي مناسبي است كه، ضمن توجه به مصالح ملي، نگرشي فضايي به ظرفيت هاي منطقه اي داشته باشد تا، علاوه بر توسعۀ اقتصادي، مانع بروز عدم تعادل هاي منطقه اي و بي عدالتي گردد؛ چراكه بي عدالتي موجبات تضعيف قوام اجتماعي را فراهم مي كند. آمايش سرزمين، كه از رويكردهاي برنامه ريزي فضايي محسوب مي شود، مدعي توجه به رشد استعدادهاي منطقه اي و رفع بي تعادلي است. اما در اينكه چه تصوري از عدالت دارد و در مباني خود كفايت نظري و شفافيت دارد يا نه جاي سؤال است. در اين پژوهش، با روش موردكاوي كيفي، آمايش سرزمين از منظر عناصر ماهوي عدالت تحليل و ابهام هاي آن درخصوص عدالت بيان مي شود. خط مشي گذارانِ عرصۀ كشاورزي كه دغدغۀ عدالت دارند بايد از اين ابهام ها و سؤالات آگاه باشند.

Agriculture as an academic field, like the other majors of social life, needs appropriate planning approaches based on a spatial perspective into regional capacities as much as national interests. Therefore, in addition to economic growth, spatial perspective prohibits regional imbalance and injustice because the emergence of injustice weakens social stability. As one of the approaches in spatial planning, territorial planning considers growth of regional potentials to remove imbalance. But, its perception of justice as well as its theoretical sufficiency and clarity are subject to vagueness. This research, by qualitative research method, analyzes territorial planning from the perspective of essential elements of justice, showing how it suffers from some vagueness about justice. So, agricultural policy-makers should beware of these vague questions concerning justice.