نقدي بر كتاب در باب تاريخ انديشه

A Review and Analysis of Dialogue: Raymond Aron and Michel Foucault, Analyse de Jean-Francois Bert (2007)

هدف از اين مقاله تحليل مناظره‌اي است كه درقالب اين كتاب بين ميشل فوكو و ريمون آرون صورت گرفته است. بدين‌منظور، شرح مختصري بر ديدگاه‌هاي اين دو متفكر ارائه مي‌شود تا موضع نزاع در اين مناظره روشن شود. محور اصلي گفت‌وگو اصل گسست و تداوم در دوره‌هاي مختلف تاريخي است. آرون از تفكيك صورت‌بندي‌هاي دانايي انتقاد مي‌كند و از ارتباط و تعامل بين آن‌ها دفاع مي‌كند. به‌نظر او، تاريخ داراي تنوع و درعين‌حال تداوم است. دربرابر، فوكو در روش ديرينه‌شناسي خود درپي كشف تداوم ميان وقايع و دوره‌ها نيست، بلكه تلاش دارد گسست‌هايي را كه مورد غفلت واقع شده است نشان دهد. هرچند هردو متفكر گرايش‌هاي ساختارگرايي دارند، اما ديدگاه هستي‌شناسي آن‌ها موجب اختلاف‌نظر بين آن‌ها شده است. به‌نظر آرون، برخلاف فوكو، جهان ساختارهاي ثابتي دارد كه درطول زمان و درخلال منظرهاي متفاوت خود را ظاهر مي‌سازد. از اين منظر، آرون به ذهني و نسبي‌گرايي وبري و پوچ‌گرايي نيچه‌اي انتقاد مي‌كند.

The present paper aims to analyze the dialogue between Raymond Aron and Michal Foucault. A description of the two thinkers’ views was presented in order to understand the context in which the dialogue was taking place. The main issue between the two figures centers on the continuity or lack of continuity in historical periods. Aron criticizes Foucault’s account of epistemic breaks and defends interactions and partial continuities between historical periods. Although the two philosophers have structuralistic tendencies, their different ontology has divided them into this issue. Foucault in his archeology method does not seek continuity between events and periods, but seeks to show the disruptions that have been neglected. Aron criticizes the separation of epistemes and defends interaction between them. According to Aron, the world enjoys relatively fixed structures, which reveal themselves in different historic periods. Based on this view, he criticizes the subjective and relativistic views of Nietzsche and Weber.