امنيت سازي پايدار درخليج فارس

Secure security building and Persian Golf

منطقه خليج فارس نقش محوري در ارتباط بين اروپا، آفريقا، آسياي جنوبي و جنوب شرقي دارد و به عنوان يكي از زيرسيستم هاي منطقة آسياي جنوب غربي، درياي مديترانه، درياي سرخ و اقيانوس هند، كبير و اطلس را به هم پيوند مي دهد و در اين راستا از ديرباز مورد توجه قدرت هاي جهاني به ويژه ايالات متحده آمريكا بوده است. با توجه به اينكه اين منطقه در موازنة قدرت و ساختار امنيتي بين المللي نقش محوري و تعيين كننده اي دارد، اما تاكنون از ساختار امنيتي متناسب با سهم و نقش كشورهاي ساحلي اين منطقه برخوردار نبوده است و فقدان ترتيبات امنيتي بومي در خليج فارس، از دسترسي به امنيت پايدار دور مانده و آسيب پذيري اين منطقه را تحت تأثير تحولات پيراموني، دوچندان نموده است. در اين راستا ضرورت ايجاد ساختار امنيتي جديد در خليج فارس با درك امنيتي مشترك و پذيرش موازنه و تنوع رفتار استراتژيك بازيگران اين منطقه در ساية مشاركت منطقه اي، امري اجتناب ناپذير مي باشد و از الزامات آن، تقويت نقاط همگرايي و ايجاد ائتلاف و اتحاديه هاي فراگير در بين كشورهاي ساحلي اين منطقه مي باشد. اين پژوهش با روش تحليلي- توصيفي درصدد اراية الگوي ساختار امنيتي در خليج فارس با استفاده از نقش و سهم كشورهاي ساحلي اين منطقه با هدف رسيدن به امنيت پايدار مي باشد و به دنبال پاسخ اين پرسش است كه الگوي امنيتي براي رسيدن به امنيت پايدار در خليج فارس را چگونه مي توان تدوين نمود؟. نتايج حاصله از اين تحقيق بيانگر آن است كه هرگونه ايجاد ساختار امنيتي متناسب با منافع نقش محوري قدرت هاي فرامنطقه اي منجر به رضايت مندي و دربرگيرندة منافع همة كشورهاي ساحلي خليج فارس نخواهد شد و تنها ترتيبات امنيتي بومي متناسب با سهم و نقش محوري كشورهاي منطقه زمينة دسترسي به امنيت پايدار را مي تواند فراهم نمايد.

Persian Gulf plays a central role in interrelations of Europe, Africa and South and Southeast Asia. As a subsystem of Southwest Asia region, it connects Mediterranean and Red Seas and Indian, Pacific and Atlantic Oceans. It’s been, therefore, a longtime focus of world powers. Though the region plays a definitive role in the international balance of power and security structure, it yet lacks a security structure corresponding to the contributions and roles of its coast countries. Lack of indigenous security arrangements has made Persian Gulf lagging in terms of sustainable security and doubly vulnerable to peripheral developments. Using analytical-descriptive method, this research aims to provide a model of security structure in Persian Gulf based on contributions and roles of its coast countries in order to achieve sustainable security. It aims to find out how a security model aimed at sustainable security in Persian Gulf might be developed. The results indicate that any security system corresponding to the interests of trans-regional powers would not satisfy and include the interest of all Persian Gulf countries, and security arrangements corresponding to contributions and roles of regional countries can only pave the way to achieve sustainable security.