بررسي مقايسه‌اي فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر در خانواده‌هاي تك‌شاغل و خانواده‌هاي هردو شاغل (مورد مطالعه: متاهلين شهر تهران)

برخي پژوهشگران معتقدند اشتغال زنان، فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر را كاهش داده و موجبات ناپايداري زندگي زناشويي را فراهم مي‌كند. بر اين اساس اين مقاله با هدف بررسي تاثير اشتغال زنان بر فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر به مقايسه خانواده‌هاي تك‌شاغل و خانواده‌هاي هردو شاغل پرداخته ‌است. جمعيت آماري پيمايش، مردان و زنان متأهل شهر تهران بوده و به شيوه نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي، 1736 واحد نمونه از 50 حوزه شهر تهران انتخاب شده است. در تحليل عامل اكتشافي از گويه‌هاي فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر، 5 عامل ديدار اجتماعي، گذران زمان خارج از خانه، گذران زمان در خانه، گفت‌وگو با همسر و هزينه‌كرد مالي استخراج شده و در تجزيه تحليل نهايي به كار گرفته شده‌ است. نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد: فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر در خانواده‌هاي هر دو شاغل در ابعاد ديدار اجتماعي، گذران زمان در خانه و هزينه‌كرد مالي بيش از خانواده‌هاي تك‌شاغل است. فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر در مردان خانواده‌هاي هردو شاغل در ابعاد گذران زمان خارج از خانه، گذران زمان در خانه و هزينه‌كرد مالي بيش از مردان خانواده‌هاي تك‌شاغل و در زنان خانواده‌هاي هر دو تك‌شاغل است. همچنين همبستگي فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر با نشاط زناشويي در زنان خانواده‌هاي هردو شاغل بيش از ساير گروه‌هاست. به طور كلي مي‌توان گفت نه تنها شواهدي كه نشان دهد اشتغال زنان فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر را كاهش مي‌دهد مشاهده نشد، بلكه به نظر مي‌رسد كسب موقعيت اقتصادي اجتماعي بالاتر در زنان، زمينه افزايش فعاليت‌هاي اشتراكي با همسر را در زنان و همچنين در مردان فراهم مي‌كند. بنابراين در نسبت دادن برخي چالش‌هاي حوزه خانواده به اشتغال زنان بايد احتياط بيشتري به كار برد.