روند افول نقد نو در فرانسه

Decline of New Criticism in France

نقد تاريخي حقيقت اثر را در برون­متن يا همان انگارة مؤلف ­مي­جست­. نگاه اين رويكرد به مرحلة آفرينش اثر گرايش داشت و نيت­ مؤلف را تنها معناي قطعي و يگانه حقيقت اثر مي­انگاشت. ناكارآمدي آن در بررسي برخي از آثار، نبود توجه كافي به متن و بهره ­گيري از دستاوردهاي رشته­ هاي گوناگون علوم انساني در پژوهش­هاي ادبي زمينه را براي پيدايش رويكردهاي نو فراهم كردند كه هر يك معنايي متفاوت از اثر، معنايي ناخودآگاه و پوشيده بر مؤلف، به­ دست مي­داد. نقد نو مي­بايست در برابر سرزنش ­ها و خرده گيري­هاي نگرش سنتي و دانشگاهي پايداري مي ­كرد و درستي ­اش را نشان مي­ داد. بارت در گذار از فقه ­اللغه به هرمنوتيك و تأويل يا همان گذار از امر مطلق به امر نسبي­ نقش مهمي داشت. او پس از پيروزي نقد نو در برابر تاريخ ادبي، گام بلندي در راستاي حذف كامل مؤلف از گسترة­ پژوهش ­هاي ادبي برداشت و گذار از ساختارگرايي به پساساختارگرايي را شدني كرد. پيامد مرگ مؤلف نابودي نقد و چيرگي نظرية ادبيات بود و انگاره­ هاي نويني چون متن، نوشتار، كثرت معنا، خواننده، خوانش، پذيرش در كانون توجه جاي گرفتند. نوشتة پيش رو مي­ كوشد تا افزون بر بررسي موارد يادشده، به موضوعاتي بپردازد كه كمتر بررسي شده اند: تأثير بَنونيست و فِور بر بارت، خرده­گيري­ هاي پيكار به نقد نو، رويكرد روانكاوي وجودي دوبروسكي و خاستگاه تقابل ميان معنا و دلالت.

Historical Criticism looked for the reality of the literary work at the extra-textual element that is the author. This approach considered to emphasis on the creation step and regarded the author’s intention as an only definite meaning and mere reality of the work. Lack of usefulness in analyzing some of literary works and also lack of suffice consideration on it and applying the human science’s different majors’ results in literal studying paved the way for the revelation of the set of new approaches each of which had ended to the meaning different from the work, unconscious meaning hidden from the author. The New Criticism phenomenon should defend itself against reprimands and complaints of traditional and academic Criticism, and prove its existence. Passing from philology to hermeneutic and to interpretation or somehow from absolutism to relativism, Barthes had a significant role. After New Criticism triumph against the literary history, he took a long step toward perfect erasing of the author from the entire field of the literary studies and consequently made it possible to pass from structuralism to post-structuralism. The result of the death of the author was the destruction of Criticism. After them, new notions such as text, writing, plurality of meaning, reader, reading, reception, and literary theory were taken into the core of considerations. The following article tries to analyze above subjects overtly, points out the case that has been neglected: The influence of Benveniste and Febvre on Barthes, Picard’s complaints on New Criticism, Doubrovsky’s existential psychology approach and opposition place between meaning and signification.