بازنمايي فرآيند ارجاع در قالب ساخت‌هاي بازنمايي گفتمان

در اين جستار به بررسي چگونگي فرايند ارجاع در چارچوب نطريه‌اي مي پردازيم كه هم ملاحظات منطقي و هم عوامل گفتماني را در مرجع گزيني لحاظ مي كند. نظريه بازنمايي گفتمان با اتكاء به جعبه‌هايي كه ساخت‌هاي بازنمايي گفتمان نام دارند و با وارد كردن عوامل گفتماني در هر ساخت به خوبي از عهده توصيف وتبيين مسئله ارجاع در جملاتي كه در آن‌ها ارجاع مرجع‌دار به گروه اسمي نامعين (نكره) ميباشدبرآمده است. از مهم‌ترين دست‌آوردهاي نظريه مذكور به دست دادن شيوه‌اي براي نشان دادن ارجاع مرجع‌دار به گروه اسمي نامعين است؛ به اين صورت كه گروه اسمي نامعين به سان كميت‌نمايي عمل مي‌كند كه مي‌تواند مرجع‌دار را در سيطره خود درآورده و به آن ارجاع داشته باشد. در حقيقت نظريه مذكور تصويري عيني از چگونگي عملكرد ذهن در تعيين مرجع ارائه كرده و موانع بر سر عملكرد صحيح ارجاع را برمي‌شمرد. از موانع مذكور مي‌توان به نفي و وجود مرجع در جعبه‌هاي بالاتر اشاره داشت. از اين رو ، برآنيم ضمن معرفي نظريه بازنمايي گفتمان، به چگونگي بازنمايي معنايي برخي جملات زبان فارسي بر اساس فرايند ارجاع در قالب ساخت‌هاي بازنمايي گفتمان پرداخته و توانايي نظريه مذكور را محك زنيم.