كليدواژه :
كَرگ , كرگسار , متن شناسي , شاهنامه
چكيده فارسي :
رسم‌الخط فارسي در دوره‌هايي به‌گونه‌اي بوده كه در متن شناسي متون كهن در روزگار ما مشكلات و بدخواني‌هايي براي متون فارسي پيش آورده است. از آن ميان صامت گ در نسخه‌هاي خطي در بسياري از دوره‌ها با يك سركش به صورت ك نوشته شده است. همين امر هنگام چاپ متون حماسي در خواندن واژه‌هايي مانند كَرگ (كرگدن) مشكلاتي به وجود آورده است؛ به اين معني كه در پاره‌اي موارد در متون چاپي ازجمله شاهنامه كلماتي مانند كَرگسار و كَرگساران به صورت گُرگسار و گُرگساران خوانده و معنا شده و درنتيجه گوشه‌اي از فرهنگ گذشته، يعني وجود اقوامي كه در آن سرزمين‌ها زندگي مي‌كرده‌اند، مكتوم مانده است. در اين پژوهش با قراين برون و درونمتني روشن و پيشنهاد شده است كه كلمات گرگسار و گرگساران به عنوان نام شهر، قوم و فرد در شاهنامه بايد كَرگسار و كَرگساران خوانده و ضبط شود.
چكيده لاتين :
Abstract Persian writing, by its nature, has been caused some problems recently in editing Persian texts. For instance, consonant گ/g/ has been written with only one sarkash (ك) in many Persian manuscripts. This kind of writing has resulted in misreading and misunderstanding of some words and caused some problems for editing Persian heroic texts. That is, in texts like Shanameh, some words such as kargsar and kargsaran, have been written and understood as gorgsar and gargsaran. In this way, parts of Iranian culture (the history and life of tribes of the regions, in this case), have been neglected. In this research it was cleared by intra-textual and paratextual resources that gorgsar and gorgsaran, as the names of men, regions and tribes in heroic texts, must be corrected and read as kargsar and kargsaran.
