حوزۀ نفوذ فرهنگ و تعاملات فرهنگي اقوام سكايي در اورآسيا

اقوام كوچرو سكايي در هزارۀ اول ق.م.، در پي حركت گروهي خود به غرب، بخش‌هاي زيادي از اوراسيا را اشغال كردند. اقوام سكايي در زمرۀ آخرين قبايل آريايي بودند كه پس از مهاجرت ساير اقوام هند و اروپايي در پايان قرن هشتم ق.م. از سرزمين اصلي خود (جلگه‌هاي جنوب روسيه) بيرون آمدند و در شمال آسياي مركزي و جنوب سيبري امروزي و شمال درياي كاسپين و حدود غربي آن تا پشت‌كوه‌هاي قفقاز در دشت‌هاي پهناور اين ناحيۀ بسيار وسيع پراكنده شدند. هدف پژوهش حاضر، بررسي حوزۀ نفوذ و گسترش فرهنگ و تعاملات فرهنگي اين اقوام در شانزده حوزۀ جغرافيايي اوراسيا، از شرق به غرب است؛ مطالعۀ حاضر به روش تاريخي، با رويكرد كيفي و با استناد به گزارشات باستان‌شناختي، بازيافته‌ها و مواد باستان‌شناختي نوع سكايي و پراكندگي آن‌ها را در غرب مغولستان، ناحيۀ تووا، منطقۀ آلتاي، آسياي‌مركزي، ايران، جنوب و شمال قفقاز، بين‌النهرين، آسياي ‌صغير، كريمه، جنوب ‌اوكراين و جنوب‌ شرق اروپا، مصر، يونان، اروپاي مركزي، غرب مديترانه و اروپاي غربي بررسي كرده است. به‌سبب گستردگي حوزۀ مورد مطالعه، اهتمام ويژه صورت گرفته است تا به مهم‌ترين محدوده‌هاي سكايي هر حوزه و نيز بازيافته‌هايي از گونۀ سكايي اشاره شود تا بدين‌طريق، چشم‌اندازي دقيق از ميزان گستردگي اين فرهنگ در اوراسيا مطالعه شود. پژوهش حاضر با توجه به اين پرسش اصلي انجام گرفته است كه، ميزان گستردگي فرهنگ اقوام سكايي چگونه بوده و نوع مواد باستان‌شناختي آن‌ها در هر كدام از اين حوزه‌ها چيست؟ نتايج به گستردگي شايان توجه اين فرهنگ در پهنه‌اي وسيع از جغرافيا اشاره دارد. فرهنگ مذكور، در يك دورۀ زماني كوتاه توانسته است بسياري از حوزه‌هاي فرهنگي و جغرافيايي را تحت‌تأثير خود قراردهد و فرهنگ‌هاي بسياري از اقوام را جذب كند. در بسياري از حوزه‌هاي مورد بررسي، يافته‌هاي همگوني از اين فرهنگ به‌دست آمده است.