نظريه مقاومت در انديشه مشروطه خواهي جديد

The Theory of Resistance in New Constitutional Thought

نظريه نوآيين مقاومت كه متضمن تبيين آن به مثابه يك «حق» است ، از اصول بنيادين نظام هاي حكومتي مشروطه جديد است. هر چند برخي كاركرد اين مفهوم به عنوان «حق» را بيشتر هنجاري و نه بنياني براي عمل سياسي مي دانستند، نقش آن حتي به مثابه اصلي هنجاري سبب يادآوري محدوديت-هاي قدرت سياسي به حاكمان مي شود و شهروندان را مجهز به ابزاري براي تاثيرگذاري بر تصميم هاي آنها مي كند. مبناي اين نظريه به انديشه مهم ترين فيلسوفان سياسي مدرن مانند «توماس هابز» و «جان لاك» برمي گردد. در واقع هابز در نظريه خود، وجود «كانون و نقاطي از مقاومت» را در جهت «صيانت نفس» تشخيص داده، اما لاك، قدرت حكومت را مشروط به رعايت و اجراي قوانيني مي كرد كه در صورت سرپيچي از آنان، حق انقلاب يا مقاومت و انحلال به مردم داده شده بود. بر همين اساس مقاومت، حق طبيعي، اخلاقي و بنيادين شهروندان بود كه تنها در شرايط نقض و اضمحلال اصول بنيادين و مورد اجماع همگان به آن مراجعه مي شد. پژوهش حاضر نيز به ايضاح فرآيند تدوين نظريه مقاومت در انديشه سياسي جديد بر اساس «حق مقاومت» همه افراد حاضر در اجتماع مي پردازد و انديشه مشروطه خواهي نوين را نخستين محمل نظري آن در نظر مي گيرد.

The concept of Resistance as a "right", or as a theory in new tradition is from the rudiments of new constitutional ruling system. However, some consider application as right to be a norm and not a base for political undertaking. Its role as a normative principle reminisces political power limits to rulers, and makes citizens manned with utilities to influence their decisions. The origin of this theory can be traced to the ideas of the most important political philosophers like Thomas Hobbes and John Locke. Hobbes in his theory, de facto, realizes the existence of "focus and some points of resistance" to be sublimating the spirit, but Locke considers the power of the government to be conditioned by the obedience and the practice of rules; in case of disobedience may legitimize the rights of people to revolt and dissolve. Therefore, resistance used to be the natural, ethical, and fundamental right of citizens that can only be resorted in case of breeching or dissolving of the basic principles, or the acquiescing of the majority. This study accounts for the processes of organizing the theory of resistance, based on the "right of resistance" of every member of the society, and considers the thought of constitutional quest as its first theoretical carrier.