تبيين چارچوب مفهومي بازآفريني پايدار بافت‌هاي تاريخي (بررسي اسناد، بيانيه‌ها و منشورهاي بازآفريني)

يكي از رويكردهاي اخير در زمينۀ مرمت بافت‌هاي تاريخي، رويكرد «بازآفريني پايدار شهري» است كه نسبت به رويكردهاي پيشين ديد جامع‌تر به بافت تاريخي و حفاظت آن دارد. در اين رويكرد به‌منظور مرمت بافت تاريخي از تمامي ابعاد توسعۀ پايدار شامل ابعاد اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، مديريتي و زيست‌محيطي استفاده ‌شده است. اسناد و بيانيه‌هاي مربوط به اين رويكرد از دهه 1990 م. به‌بعد پا به عرصۀ مرمت و حفاظت گذاشته است كه در هريك از اين اسناد، كليدواژگاني براي تحقق بازآفريني مطرح شده است. همچنين پژوهش‌هاي بسياري با اين موضوع انجام شده كه هركدام اصول و معيارهايي براي تحقق بازآفريني پيشنهاد كرده‌اند، ولي تاكنون پژوهشي كه ديدي جامع به ابعاد و معيارهاي بازآفريني داشته باشد، ارائه نشده است. ليكن اين پژوهش با هدف تبيين چارچوب مفهومي و ارائۀ ابعاد و معيارهاي بازآفريني پايدار بافت تاريخي سعي بر آن دارد كه با روش تحقيق توصيفي و تحليل محتوا و با بررسي اسناد و بيانيه‌هاي مربوط به بازآفريني و پژوهش‌هاي انجام‌گرفته شده با اين رويكرد، ديدي جامع از ابعاد و معيارهاي آن داشته باشد. در پژوهش حاضر بازآفريني بافت تاريخي در چهار بُعد اقتصادي، اجتماعي، مديريتي و فرهنگي تعريف شده است و معيارهايي همچون ارزش ملك، سرمايه‌گذاري خصوصي، مشاركت شهروندان، منزلت اجتماعي، هويت اجتماعي، صنايع خلاق، محله‌هاي فرهنگي و رويدادهاي فرهنگي ارائه شده است.