خداجويي فطري آدمي؛بررسي و مقايسه‌آراء انديشمندان معاصر اسلامي

«فطرت»، امري تكويني و جزئي از سرشت انسان است كه به بعد روحي و معنوي او مربوط مي‌شود. در وجود اين فطرت الهي، كه زمينه‌اي براي خداجويي و خداشناسي فطري است، در ميان متفكران اسلامي اختلافي نيست. به نظر مي‌رسد، اختلاف بر سر چگونگي راهكارها، و روش‌ها، در اثبات فطرت و ويژگي‌هاي امور فطري و رابطه آن با دين است. ازاين‌رو، تقريرهايي متنوع و تا حدي متفاوت در آثارشان وجود دارد. اين مقاله، با روش توصيفي تحليلي بر آن است كه با استناد به ديدگاه انديشمندان معاصر اسلامي‌، كه برگرفته‌ از قرآن و سنت الهي است، به اثبات وجود فطرت و جايگاه آن بپردازد.يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه انديشمندان اسلامي، براي وجود فطرت در آدمي، از راهكارهايي همچون شهود باطني و عرفاني، شواهد تاريخي و تجربي، ادله عقلي و نقلي استفاده كرده‌اند كه مهم‌ترين آن، استدلال عقلي است و ساير راهكارها تاييدي بر آن محسوب مي‌شود.