ارزيابي پيش بيني دو مدل هدايت هيدروليكي غيراشباع با در نظرگيري عدم قطعيت پارامترها

هدايت هيدروليكي غير اشباع در محيط متخلخل متناسب با مقدار حجمي آب است. به دست آوردن منحني هدايت هيدروليكي غيراشباع براي مدل سازي حركت آب در خاك الزامي است. تئوري ها و مدل هاي متعددي به منظور برآورد هدايت هيدروليكي غير اشباع پيشنهاد شده است. اما روش هاي پيشنهاد شده، با وجود بهتر كردن برآورد مدل، نقطه ضعف هايي نيز دارند. تحليل مسير بحراني از نظريه نفوذ، با ساده سازي مدل هندسه پيچيده محيط متخلخل، سعي در بهبود پيش بيني هدايت هيدروليكي غيراشباع دارد. همچنين، مدل پيترز-دورنر-ايدن نشان داده است كه قابليت بالايي در پيش بيني هدايت هيدروليكي غير اشباع دارد. در اين پژوهش، هر دو مدل تئوري نفوذ و مدل پيترز-دورنر-ايدن ارزيابي مي شوند و همچنين با استفاده از روش مونت كارلو زنجيره ماركوف به بررسي عدم قطعيت موجود در پارامتر هاي شبيه سازي پرداخته مي شود. در اين تحقيق، از الگوريتم هيبريد تكاملي مونت كارلو – زنجيره ماركوف استفاده شده كه شامل روش هاي متروپوليس تطبيق پذير، تكامل-تفاضلي و به روز رساني اسنوكر مي باشد كه بررسي فضاي پارامتري را به حداقل تعداد تكرار مي رساند. نتايج سنجش خطا نشان داد كه پيش بيني هاي هدايت هيدروليكي مدل تئوري نفوذ دقيق تر مي باشد و در تمامي موارد به جز يك خاك معيار نش – ساتكليف بالاتر از 0. 9 بود. همچنين، تعداد پارامتر هاي مورد نياز مدل پيترز-دورنر-ايدن بيشتر از مدل تئوري نفوذ مي باشد كه منجر به افزايش عدم قطعيت پارامتريك مي شود. اعمال چند قيد، و ثابت فرض نمودن تعدادي از پارامتر هاي مورد نياز مدل پيترز-دورنر-ايدن، سبب مي شود كه اين روش در تمامي بافت هاي خاك جواب مناسبي نداشته باشد. مقايسه سرعت همگرايي اين دو مدل نشان داد كه پارامتر هاي مدل مدل پيترز-دورنر-ايدن در تمامي موارد تقريباً با 300 تكرار به همگرايي مي رسند و اين در حالي است كه مدل تئوري نفوذ تغريبا به 2000 تكرار براي رسيدن به همگرايي احتياج دارد. نتايج، بيانگر اين موضوع است كه مدل تئوري نفوذ با تعداد پارامتر هاي مورد نياز كمتر، قادر است تخمين هاي دقيق تر و مطمئن تري از هدايت هيدروليكي غير اشباع و نگهداشت آب داشته باشد.