بخش بندي اندازه اي و بيوشيميايي كربن آلي خاكِ همراه با ريشه ي چند گياه مرتعي

بخش بندي اندازه دانه اي و بيوشيميايي كربن آلي روشي سودمند در شناخت و بررسي پويايي و فرايند هاي نگهداشت، تجزيه و خروج آن ها از خاك مي باشد. مراتع حاوي بيش از يك سوم ذخاير كربن زمين بوده و يكي از مهم ترين اكوسيستم ها جهت ذخيره كربن بشمار مي روند. از اين رو اين مطالعه با هدف بررسي تغييرات بخش بندي اندازه دانه اي و بيوشيميايي كربن آلي خاك در فواصل مختلف از سطح ريشه ي پنج گياه مرتعي در استان همدان انجام پذيرفت. جداسازي خاك هاي ريزوسفري از ريشه ها انجام شد و خاك ها به سه بخش خاك ريزوسفري، بين ريزوسفري و توده اي تقسيم شدند. بخش بندي اندازه دانه اي و بيوشيميايي كربن آلي روي خاك ها انجام شد. بيشترين ميزان كربن آلي در نواحي نزديك به ريشه ها و خاكدانه هاي كوچك‌تر از 15/0 ميلي متر مشاهده گرديد. عليرغم فعاليت بالاي ريزجانداران در اين نواحي، ميزان كربن آلي به‌دليل ترشحات ريشه اي همچنان بالاتر از نقاط دورتر از ريشه بود. بخش هاي مختلف بيوشيميائي كربن و MWD داراي همبستگي بسيار معناداري با كربن آلي كل بودند كه نشان دهنده ي اثر كربن آلي خاك بر ويژگي هاي فيزيكي و شيميايي خاك است. بخش‌هاي بيوشيميايي در نزديك ريشه ها كه شدت تجزيه ي كمتري داشتند مربوط به كربن محلول در آب و كربن قابل دسترس بود در حالي‌كه با افزايش فاصله از سطح ريشه مقادير كربن مقاوم به تجزيه افزايش مي يافت.