تاملي بر رويكردهاي فرهنگي اجتماعي پنطيكاستي ها در حوزه تبشير

A Reflections on the Pentecostal Missionary Social-Cultural Approaches

جنبش پنطيكاستي، كه در اوائل قرن بيستم و با تاكيد بر مسئله بازگشت قريب الوقوع مسيح پا به عرصه وجود نهاد، در ابتدا، تمركز خود را بر تبشير مسيحيت و جذب حداكثري وقف كرد. اما با گذشت چند دهه و عدم ظهور مجدد مسيح، رويكردهاي تبشيري خود را به مسائل اين جهاني، فرهنگي اجتماعي معطوف كرد. توجه به امر كليسا سازي، بومي سازي كليساها و رهبري آنها و سياق گرايي فرهنگي، از عمده رويكردهاي فرهنگي و توجه به اقشار ضعيف جامعه در كنار توجه به جوانان و مسئله رهبري آنها در كليساها، تبليغات شهري و خياباني و همچنين، مشاركت در امور عام المنفعه، از مهم ترين رويكردهاي اجتماعي پنطيكاستي ها محسوب مي شود. اين پژوهش، با بررسي منابع مكتوب پنطيكاستي در پي آن است، تا پس از معرفي عمده رويكردهاي فرهنگي اجتماعي پنطيكاستي ها در حوزه تبشير، با روش تحليل داده ها، ثابت كند كه مقوله كليسا سازي و رهبري در ميان پنطيكاستي ها، با چالش هايي روبرو بوده، توجه نكردن به نخبگان جوامع، از مهم ترين اشكالات اين رويكرد محسوب مي شود.

Emphasizing the the imminent return of Christ and focusing on missionary activities and maximum absorption, the Pentecostal movement came to the fore in the early twentieth century. But decades later, due to the non-fulfillment of their prediction, they focused on the global, social culture issues. Church building, localization of churches and their leadership, cultural orientationism are among their cultural approaches as helping poor, paying attention to youth and their leadership in churches, urban and street advertising along with taking part in public affairs are among the most important social approaches of Pentecostalism. Using data analysis method and focusing on the Pentecostal written sources, this paper seeks to introduce the Pentecostal missionary social-cultural approaches and their challenges and problems such as Church building, leadership among the Pentecost and ignoring the elite communities.