تأثير غيرخطي شهرنشيني بر مخارج بخش عمومي: رويكرد الگوي رگرسيون انتقال ملايم

Non-Linear Effect of Urbanization on Public Sector Expenditure: STR Model Approach

مطاﻟﻌﮥ حاضر اثرگذاري غيرخطي شهرنشيني را بر مخارج بخش عمومي (دولت)، در ايران طي سال‌هاي 1339تا1393 بررسي كرده است. به اين منظور از الگوي رگرسيون انتقال ملايم (STR)، در حكم يكي از برجسته‌ترين الگوهاي تغيير رژيمي، استفاده شده است. نتايج حاصل از برآورد الگوي STR، ضمن تأييد تأثير غيرخطي شهرنشيني بر مخارج بخش عمومي، نشان داده كه شهرنشيني در قالب ساختاري دو رژيمي، با سطح آستانه‌اي (بهينه) حدود 28/ 55درصد، بر مخارج بخش عمومي در ايران اثر گذاشته است. در رژيم نخست، شهرنشيني به‌علت بروز پيامدهاي خارجي مثبت و صرفه‌جويي‌هاي ناشي از مقياس در توليد كالاهاي عمومي، بر مخارج بخش عمومي تأثير منفي گذاشته است؛ اما پس از عبور از سطح آستانه‌اي (مقدار 28/ 55درصد) و در رژيم دوم، به‌علت بروز پديدﮤ ازدحام خارجي و بعضي پيامدهاي خارجي منفي، تأثيرگذاري آن مثبت است. بر اين اساس بايد گفت فرﺿﻴﮥ اثرگذاري U شكل شهرنشيني بر مخارج بخش عمومي در ايران رد نميشود.

This study examines the nonlinear impact of urbanization on public sector expenditure in Iran during the years of 1960-2014. For this purpose, is used the Smooth Transition Regression model (STR) as one of the most prominent regime-switching models. The estimated STR model supports a nonlinear threshold behavior in the relationship between urbanization and public sector expenditure in the country in a two regime structures with a threshold (optimum) level of about 55.28%. In the first regime, urbanization has a negative impact on public sector expenditure, because of positive external consequences and economies of scale in the production of public goods, but after crossing the threshold level (the amount of 55.28 percent), in second regime, its impact is positive, due to occurrence of the phenomenon external crowded and some negative external consequences. Accordingly, it can be said that the hypothesis of U-shaped impact of the urbanization on public sector expenditure has been confirmed in the Iran.