افزايش بيان ژن Sca1 در رت‌هاي مبتلا به انفاركتوس ميوكارد در اثر تمرين ورزشي تناوبي كم شدت

زمينه و هدف: تمرين ورزشي اثرات مفيدي روي عضله ي قلبي دارد و مي تواند به تشكيل كارديوميوسيت هاي جديد منجر شود. از طرف ديگر، Sca1 يكي از مهم ترين نشانگرهاي سطحي سلول هاي بنيادي قلبي است كه مي تواند به تعمير عضله ي قلبي به دنبال آنفاركتوس ميوكارد (MI) منجر شود. بنابراين هدف از پژوهش حاضر، بررسي تاثير شدت هاي گوناگون تمرين ورزشي بر بيان ژن Sca1 در رت هاي مبتلا به MI بود. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع بنيادي ـ كاربردي مي باشد. به اين منظور، ابتدا رت هاي نر نژاد ويستار تحت عمل جراحي بستن شريان كرونري LAD قرار گرفتند و سپس توسط اكوكارديوگرافي ايجاد MI تاييد شد. چهار هفته پس از جراحي، رت هاي مبتلا به MI به صورت تصادفي در گروه هاي تمرين ورزشي با شدت هاي كم (LIT)، متوسط (MIT)، زياد (HIT) و انفاركتوس ميوكارد بي تمرين (MISED) به اضافه گروه شم (Sham) قرار گرفتند و پروتكل هاي تمرين ورزشي را به مدت شش هفته اجرا كردند. داده ها با آزمون هاي ANOVA يك shy;طرفه و بونفروني تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد بين گروه ها در مقادير كسر تزريقي، كسر كوتاه شدگي و mRNA Sca1 تفاوت معناداري وجود دارد (05/0 P). در گروه هاي تمرين ورزشي، مقادير كسر تزريقي و كسر كوتاه شدگي نسبت به گروه MISED افزايش معناداري داشت. اما با وجود اين، مقادير آنها در مقايسه با گروه Sham به شكل معناداري كمتر مي باشد (05/0 P ). همچنين، در مقادير mRNA Sca1، گروه LIT در مقايسه با گروه MISED افزايش معناداري داشت (05/0P le;). نتيجه گيري: در مجموع، به نظر مي رسد تمرين ورزشي تناوبي با شدت كم با بهبود عملكرد قلبي، تاثير بارزتري بر بيان mRNA Sca1 در رت هاي مبتلا به MI دارد.