تاثير دوكوزاهگزانوئيك اسيد بر يادگيري و حافظه فضايي در مدل بيماري آلزايمر موش‌هاي صحرايي نر بالغ

زمينه و هدف: دوكوزاهگزانوئيك اسيد (DHA) فراوان ترين اسيد چرب غير اشباع در مغز است و يكي از اجزاي ساختاري غشاي سلول هاي عصبي است. مطالعه ي حاضر با هدف بررسي تاثير DHA بر اختلال يادگيري و حافظه ي فضايي در مدل بيماري آلزايمر با تخريب الكتريكي هسته ي قاعده اي مگنوسلولاريس (NBM) انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه 56 سر موش صحرايي نر بالغ نژاد ويستار (Wistar) به هشت گروه تقسيم شدند: كنترل، تخريب (تخريب الكتريكي دو طرفه ي NBM)، شاهد تخريب (ورود الكترود به NBM بدون القاي جريان الكتريكي)، تخريب DHA (5، 2.5، 1، 0.1 ميلي گرم بر كيلوگرم) و حلال (تخريب+روغن كنجد 0.2 ميلي ليتر). يك هفته بعد، موش هاي صحرايي به مدت 5 روز با دستگاه ماز Y شكل آموزش ديدند. بيست و پنج روز بعد از آموزش، آزمون فراخواني حافظه براي ارزيابي حافظه ي بلند مدت انجام گرفت. يافته ها: تخريب دوطرفه ي NBM منجر به كاهش يادگيري فضايي در مقايسه با گروه هاي كنترل و شاهد تخريب گرديد (0.001 P). در گروه حلال در مقايسه با گروه تخريب هيچ تغييري در يادگيري فضايي مشاهده نگرديد. همچنين درمان با DHA در گروه هاي تخريب DHA 1ميلي گرم بر كيلوگرم، (0.05 P)، تخريب DHA(0.01 P) 2.5 ميلي گرم بر كيلوگرم، تخريب DHA 5 ميلي گرم بر كيلوگرم (0.01 P)، موجب افزايش معني دار در يادگيري فضايي گرديد. علاوه بر اين بين نتايج روز پنجم آموزش و آزمون فراخواني حافظه ي روز سي ام تفاوت معني داري مشاهده نشد. نتيجه گيري: دوكوزاهگزانوئيك اسيد بصورت وابسته به مقدار موجب بهبود نقص يادگيري فضايي در مدل بيماري آلزايمر با تخريب الكتريكي NBM مي گردد.