بررسي انتقادي مبناي علامه طباطبايي و آيت الله جوادي آملي درباره استقلال قرآن و تاثير آن در كاربرد روايات تفسيري

A Critical Study of Allameh Tabataba’i and Ayatollah Javadi Amoli’s Basic Tenets on the Independence of the Quran and its Impact on the Application of Interpretational Narrations

از مهمترين مباني علامه طباطبايي در تفسير الميزان و آيت الله جوادي آملي در تفسير تسنيم باور به استقلال قرآن در حجيت، دلالت و تفسير است. آنها معتقدند قرآن كريم كه خود را روشنگر همه چيز معرفي مي نمايد، هم در حجيت و هم در بيان مدلول و مقصود آيات، مستقل است و به غير خود وابسته نيست. البته هر دو مفسر از ديگر منابع تفسيري مانند روايات و شواهد تاريخي در تفسير استفاده نموده اند كه به نظر مي رسد با مبناي استقلال قرآن، تعارض دارد. اما تعارض ياد شده با تبيين آيت الله جوادي آملي مبني بر عدم انحصار قرآن در حجيت و دلالت، در روش تفسيري خود و استادش علامه طباطبايي، رفع مي گردد. از جمله موارد مويد اين تبيين، كاربرد و تاثير روايات اسباب نزول و روايات تطبيقي در فهم و تفسير اين دو مفسر است. در مقاله سعي شده، ضمن تبيين نوع و كاركرد روايات در فرايند تفسيري دو مفسر، به بررسي انتقادي مبناي »استقلال قرآن « و تاثير روايات در فهم تفسيري علامه طباطبايي و آيت الله جوادي آملي پرداخته شود.

One of the most fundamental ideas of Allameh Tabataba’i in Tafsir al-Mizan and that of Ayatollah Javadi Amoli in Tafsir-e Tasnim is belief in the independence of the Quran in authority, indication, and interpretation. They believe that the holy Quran, which claims to be enlightener of everything, is independent in both authority and in stating the signification and connotation of the verses. Of course, both interpreters have employed other interpretational sources such as narrations and historical evidence in their interpretation, which seems to be in conflict with the belief in the independence of the Quran. However, this conflict is resolved by Ayatollah Javadi Amoli’s explanation referring to the non-monopoly of the Quran in authority and indication in his interpretive method and in that of his master, Allameh Tabataba’i. One of the instances confirming this explanation is the use and impact of the narrations related to the occasions of revelation and comparative narrations contributing to the understanding and interpretation of these two commentators. Making an attempt to explain the types and function of narrations in the interpretation process of these two commentators, this article deals with a critical examination of the basis of the independence of the Quran and the impact of narrations on the understanding and the interpretation of Allameh Tabataba’i and Ayatollah Javadi Amoli.