كليدواژه :
ايران , ثبات راهبردي , روسيه , امريكا , مهار , بازدارندگي
چكيده فارسي :
هدف اين مقاله بررسي ابعاد سياست‌هاي مهار و بازدارندگي در روابط روسيه و امريكا و تحليل تأثيرات آنها بر منافع و امنيت ايران است. امريكا با تلقي روسيه به‌عنوان قدرت تجديدنظرطلبي كه موقعيت برتر آن در عرصه بين‌الملل را به چالش مي‌كشد، مهار اين كشور را با همان ماهيت دوره شوروي با هدف تحديد نفوذ، قبض ژئوپولتيكي، كاهش وزن استراتژيك و تغيير رفتار آن به راستاي منافع خود در دستور دارد. در سوي ديگر، روسيه كه در سوداي احياء جايگاه قدرت بزرگ خود است، سياست مهار را نه تنها تهديد و مانعي براي تحقق اين آرمان، بلكه چالشي براي حكومت‌مداري بهينه جهاني نيز مي‌داند. واكنش مسكو به راهبرد مهار امريكا بازدارندگي است كه متناسب با نوع تهديدات از نظامي تا اقتصادي و در سطوح مختلف داخلي، منطقه‌اي و بين‌المللي در پي تحقق آن است. نوشتار حاضر با رويكرد توصيفي-تحليلي و تمركز زماني بر دوره سوم و چهارم پوتين مهار و بازدارندگي در روابط مسكو و واشنگتن را در چهارچوب نظري همين مفاهيم بررسي و پيامدهاي آنها را بر ايران خواهد سنجيد. تصريح مي‌شود كه هرچند در روندهاي جديد با متنوع و همزمان شدن تهديدات و تهديدگرها كاربست مهار و بازدارندگي با مشكلاتي همراه شده، اما نظر به استمرار رقابت قدرت و حساسيت مفاهيم ژئوپولتيك و امنيت در روابط روسيه و امريكا اين دو راهبرد با پيچيدگي بيشتر استمرار خواهند داشت. در جمع‌بندي تأكيد مي‌شود كه مهار و بازدارندگي در اين روابط تبعات متفاوتي براي ايران دارند. مقاومت روسيه در برابر سياست‌هاي تهاجمي واشنگتن و تمايل آن به همكاري با ايران به‌عنوان يك نيروي ضدهژمون از جنبه‌هاي مثبت و احتمال موضوع شدن تهران در مصالحه امريكا و روسيه در قالبِ مفاهيمي چون ثبات راهبردي جهت احتراز از هزينه‌هاي مهار و بازدارندگي از اثرات منفي اين دو راهبرد بر منافع و امنيت تهران هستند.
چكيده لاتين :
The purpose of this article is to examine the dimensions of containment and deterrence policies in Russia-US relations and analyze their impact on Iran's interests and security. Considering Russia as a revisionist power that challenges its superior position in the international arena, the US is trying to contain Russia with the same nature of the Soviet era, aiming to limit influence, reduce strategic weight, constraint geopolitical power and change its behavior to serve its own interests. On the other side, Russia, which stands for the restoration of its great power status, sees the policy of containment not only as a threat and an obstacle to the realization of this ideal, but also as a challenge to good global governance. Moscow's response to US containment policy is deterrence, which is pursued proportionately to the type of threats differing from military to economic and at various domestic, regional, and international levels. This paper, with a descriptive-analytical approach, focusing on Putin's third and fourth terms, will examine containment and deterrence polices in Russia-US relations in theoretical framework of these concepts and their consequences on Iran. It is argued that although the application of containment and deterrence in new trends in international relations has been problematic due to diversification and simultaneous threats and threatenings, given the continuing competition for power and sensitivity of geopolitical and security matters in Russia-US relations, these two polices will continue with greater complexity. In summary, it is emphasized that containment and deterrence have different consequences for Iran. Russia's resistance to Washington's aggressive policy and its willingness to cooperate with Iran as an anti- hegemonic force is the positive side and being a subject to possible US-Russian reconciliation, for example under strategic stability concept, to avoid the costs of containment and deterrence is the negative effects of these two strategies on Tehran's interests and security
