پيامدهاي مهاجرت شيعيان ايراني به دربار حكومت‌هاي شيعي دكن (قطب‌شاهيان، عادل‌شاهيان، نظام‌شاهيان)

(The Consequences of the Emigration of Iranian Shias to Deccan (QutbShahi, AdilShahi, NizamShahi

مهاجرت شيعيان ايراني به دكن از نيمه ‌قرن هشتم هجري افزايش چشمگيري داشت و در قرن دهم و يازدهم به اوج خود رسيد. به‌رغم قدرت‌يابي صفويان در 907 ق و رسميت يافتن تشيع از سوي شاه اسماعيل اول (حكـ : 907ـ930ق) و افزايش قدرت و نفوذ علماي شيعي، شمار زيادي از عالمان، مردان سياست، شاعران، اطبا و ديگر نخبگان ايرانيِ شيعي، در اين دوره به دكن مهاجرت كردند. مهاجرت اين افراد، پيامدهاي بسياري در زمينه‌هاي اجتماعي، اقتصادي، سياسي، فرهنگي و مذهبي در دكن داشت. پژوهش حاضر، پيامدهاي اين مهاجرت‌ها را در دكن بررسي كرده است. يافته‌هاي پژوهش حاضر كه با استفاده از منابع كتابخانه­اي و با روش توصيفي- تحليلي انجام ‌شده است نشان مي­دهد كه اين مهاجرت­‌ها موجب گسترش مذهب تشيع و زبان فارسي، نفوذ سبك معماري ايراني در هند، گسترش مناسبات سياسي و در نهايت رواج فرهنگ و تمدن ايراني ـ اسلامي در دكن شد.

The emigration of Iranian Shias to Deccan has been considerably increased in the middle of eighths century and reached to its utmost point in the tenth and eleventh centuries. Despite the power of the Safavids in the year 907AH and the declaration of Shi'ism as the official religion of Iran by Shah Isma'il I (r. 907 - 930 AH) Shiites found abundant power, a lot of scholars, politicians, poets, intellectuals, and Shiite Iranian elites immigrated to Deccan. The present study intends to study the implications of these migrations.
Using library resources and descriptive-analytical method, this research shows that these emigrations caused expanding Shia religion and Persian language; influencing India architectures by Iranian architectures; extending political relations between Iran and Deccan; and prevalence of Iranian culture and civilization in Deccan.