بررسي مقدماتي رخداد ديسپلازي مفصل لگني-راني بر اساس معاينات باليني و راديولوژي در سگ‌هاي نژاد بزرگ ارجاعي به بيمارستان آموزشي دانشگاه فردوسي مشهد

Preliminary study of the Hip Dysplasia incidence based on Clinical and radiographical examination in Large Breed Dogs Referred to Veterinary Teaching hospital of Ferdowsi University of Mashhad

زمينه مطالعه: ديسپلازي مفصل لگني‌راني يك بيماري توارثي غير‌مادرزادي مي‌باشد كه مخصوصا در نژادهاي بزرگ جثه رخ مي‌دهد. تعداد زيادي از سگ‌هاي درگير، نشانه‌ي باليني خاصي را نشان نمي‌دهند و اين بيماري به تدريج سبب ناتوان شدن و ضعيف شدن سگ‌ها مي‌شود. هدف: بررسي مقدماتي رخداد اين بيماري براساس معاينه باليني و راديولوژي در سگ‌هاي نژاد بزرگ ارجاعي. روش كار: تعداد 36 قلاده سگ نژاد بزرگ بعد از انجام معاينات باليني و تست ارتلاني، با استفاده از حالت گماري پشتي شكمي با پاهاي كشيده جهت بيماري ديسپلازي مفصل لگني‌راني مورد ارزيابي قرار گرفته و با استفاده از سيستم درجه‌بندي FCI به 5 درجه A، B، C، D و E طبقه‌بندي شدند. همچنين روش PennHIP جهت اندازه‌گيري DI اجرا شد. نتايج: ديسپلازي مفصل لگني‌راني در2/72% سگ‌ها تشخيص داده شد كه 1/11% بصورت يكطرفه و 1/61% دوطرفه درگير بودند. 73% موارد درگير از جنس نر بودند. از 14 قلاده سگ داراي علامت باليني، ديسپلازي مفصل لگني راني در 11 قلاده مثبت گزارش شد و در 22 قلاده سگ فاقد علائم باليني، 15 قلاده واجد ديسپلازي مفصل لگني راني بودند. تست ارتلاني در 33 مورد منفي كاذب و در 6 مورد مثبت كاذب نشان داد. نتيجه‌گيري نهايي: با توجه به رخداد نسبتا بالاي اين عارضه، ارزيابي راديولوژي مفصل لگني‌راني در نژادهاي مستعد به منظور تشخيص و برنامه‌هاي غربالگري ديسپلازي مفصل لگني‌راني ضروري مي‌باشد و نبايد فقط بر اساس معاينات باليني و تست ارتلاني در مورد وضعيت مفصل اظهار نظر كرد.

Background: Hip dysplasia (HD) is an inherited, non-congenital disease that is particularly prevalent in large and giant breeds of dogs. The vast majority of dogs afflicted with HD show no clinical signs and it can be a highly debilitating condition for dogs. Objective: Aim of this study is a preliminary study on hip dysplasia based on clinical and radiographical examination in referral large breed dogs referred to veterinary teaching hospital of Ferdowsi University of Mashhad. Methods: Thirty six large breed dogs were examined for HD using Standard ventrodorsal hip extended view, and graded into five categories (A, B, C, D and E) using the FCI scoring system. PennHIP method was performed for measuring Distraction Index (DI). The Ortolani method was done to evaluate hip joint laxity. Results: HD was found in 72.2% of the dog, which included 11.1% unilateral and 61.1% bilateral. 73% of the afflicting cases were male. HD was reported In 11 dogs among 14 dogs with clinical signs and among 22 dogs without clinical signs 15 dogs were affected by HD. Ortolani test represented false negative in 33 cases and false positive in 6 cases. Conclusion: This study revealed the radiological evaluation of hip joint is essential in susceptible breeds for diagnosis and screening program of HD