عوامل تنش در روابط ايلخانان با اردوي زرّين

پس از حمله مجدد مغولان به رهبري هولاكوخان به غرب و تأسيس حكومت ايلخاني، مناسبات خارجي ايران وارد مرحله تازه‌اي شد و روابط مستقيم ايران با شرق و غرب توسعه چشمگيري يافت كه تا آنزمان بي‌سابقه بود. در اين ميان روابط ايلخانان با اردوي زرّين كه داراي مرزهاي مشترك وسيعي در شرق و غرب درياي خزر بودند، بيشتر بر پايه تقابل و دشمني و نه دوستي و تعامل قرار داشت. روابط خصمانه دو حكومت كه هر كدام شاخه‌اي از نوادگان چنگيزخان بودند، از زمان تأسيس حكومت ايلخاني تا پايان آن با فراز و نشيب‌هايي ادامه داشت. مقاله حاضر كه به بررسي ريشه هاي اين تقابل اختصاص دارد، نشان مي دهد اين تنش و درگيري‌ها معلول عوامل متعددي بود؛ از مهمترين آنها مي‌توان به نامشخص بودن مرزها و توسعه‌طلبي دو طرف، اختلاف بر سر حاكميت مناطقي نظير قفقاز و آذربايجان، عوامل اقتصادي و بازرگاني، اختلافات مذهبي، تلاش دولت‌هاي رقيب مانند مماليك مصر در دامن زدن به اين اختلافات و بدرفتاري با اتباع كشور رقيب توسط دو طرف اشاره كرد.