طلوع «تفرد» و «فرهنگ» در تاريخ‌نگاري جنگ؛ از جنگ جهاني دوم تا آغاز قرن بيست و يكم

تاريخ شناسي در غرب در طول دو قرن نوزده و بيست ميلادي تحوّلات بسيار گسترده اي را از سر گذرانده است؛ حركت از «تاريخ ادبي» به سمت «تاريخ علمي»، از آن به سمت «تاريخ متمايل به علوم اجتماعي» و مطالعات ميان رشته اي و امروزه قرار داشتن در معرض «نقد پست مدرن» از جمله آن است. برآمد تمام اين تحوّلات امروزه تمايل بيش تر تاريخ شناسي به «تفرد» و «فرهنگ» به جاي «كلان» و «اقتصاد و سياست» بوده است. تاريخ نگاري جنگ هم در غرب از اين تحوّلات مستثني نبوده است. مسأله بررسي حاضر از خلال رهيافتي تشريحي ـ تكويني، ضمن ارائه گزارشي مختصر از تحوّلات تاريخ شناسي غرب، اين است كه طي دو قرن اخير اين تحوّلات چه تأثيري بر دگرگوني تاريخ نگاري جنگ داشته‌ است؟ پاسخ به سؤال مذكور در قالب پنج حوزه موضوعي: الف) مفروضات پيشيني؛ ب) نقش ارزش گذاري؛ ج) نظام هاي تبييني؛ د) سازماندهي و دامنه يابي موضوعي و ه) گونه شناسي استنادات؛ سازماندهي گشته و مورد بررسي قرار گرفته است. در نتيجه از دو گروه «مورخان كلاسيك جنگ» و «مورخان نوگراي جنگ» در غرب مي‌توان صحبت كرد. گروه اول با تمركز بر «تاريخ علمي» گاهي اجازه مي‌دهند تحوّلات جديد تاريخ شناسي نيز، در پنج حوزه موضوعي، فوق بر آن ها تأثير بگذارد؛ اما گروه دوم، برعكس، گاهي نگاهشان به مرده ريگ كم استفاده «تاريخ علمي» هم مي‌افتد.