منبع ايجاد مومنتوم، نحوه تعديل ريسك

هدف پژوهش حاضر، توضيح بازده اضافي مومنتوم قيمت و مومنتوم سبكي (اندازه، صنعت و نسبت ارزش دفتري به ارزش بازار) با استفاده از رگرسيون سري زماني مبتني بر مدل سه عاملي فاما و فرنچ (1993) و مدل وانگ و وو (2010) است كه پويايي بتاي پرتفوي مومنتوم را ملحوظ مي كند. براي اين منظور نمونه‌اي متشكل از 104 شركت پذيرفته‌شده در «بورس اوراق بهادار تهران» طي دوره پنج ساله 1388 1392 بررسي شدند. براي بررسي منبع ايجاد مومنتوم ناشي از نحوه تعديل ريسك از روش تحليل پرتفوي استفاده شد. نتايج نشان داد در اغلب استراتژي‌هاي مومنتوم قيمت، اندازه و صنعت، تعديل بازده بابت ريسك به شيوه رايج مبتني بر مدل سه عاملي فاما و فرنچ (1993)، به افزايش بازده منجر مي‌شود؛ درحالي‌كه استفاده از بازده‌هاي تعديل‌شده به روش وانگ و وو (2010)، به كاهش بازده اضافي اين استراتژي‌ها خواهد منجر شد؛ بنابراين نمي‌توان توضيح ريسك محور مومنتوم را قوياً مردود دانست؛ زيرا بخشي از عدم امكان انتساب بازده اضافي مومنتوم به عامل ريسك، ناشي از نحوه تعديل ريسك است؛ اما در مورد مومنتوم نسبت ارزش دفتري به ارزش بازار نمي‌توان نحوه تعديل ريسك را دليل رد توضيح ريسك محور بازده اضافي استراتژي يادشده دانست.