بهينه‌سازي پرتفوي در چارچوب مدل پتانسيل مطلوب و ريسك نامطلوبUPMLPM

در روند تكامل تئوري پرتفوي به دليل وجود محدوديت­هايي كه در مفروضات اساسي مدل بهينه سازي ماركوويتز وجود داشت، مفهوم ريسك نامطلوب و مدل ميانگيننيم­واريانس ابداع گرديد كه نقص مدل سنتي را برطرف كرده و وابستگي به مفروضات محدود كننده را از بين مي­برد. اما اين مدل نيز از نظر تئوري­هاي مطلوبيت اقتصادي سرمايه­گذار دچار يك نقص عمده بوده و به دليل عدم اندازه­گيري نوسانات مثبت، مطلوبيت اقتصادي حركات صعودي قيمت دارايي­ها را در نظر نمي­گيرد. لذا در آخرين پژوهش هاي بهينه سازي پرتفوي، مدل ريسك نامطلوبپتانسيل مطلوب (LpmUpm) ارائه گرديد كه اين مدل از نظر مطلوبيت داراي پشتوانه­ي تئوريك قوي نظير تئوري چشم انداز و تئوري مطلوبيت اقتصادي ون­نيومن و مورگنشترن مي­باشد. در اين پژوهش، پرتفوي بهينه مدل LPMUPM در سطوح مختلف ريسك و پتانسيل پذيري با استفاده از داده­هاي شاخص­هاي تمامي صنايع و با بكارگيري از نرم­افزار Matlab محاسبه گرديد. دوره­ي زماني بهينه سازي از سال 1389 تا 1392 در نظر گرفته شده است و دوره­ي پس از آن (از 1392 تا 1395) روند پرتفوي بهينه شده طي مدل LPMUPM با پرتفوي بهينه­ي مدل ميانگين واريانس مقايسه خواهد شد. عملكرد پرتفوي هاي مزبور با استفاده از نسبت شارپ سنجيده شده و با استفاده از آماره­ي جابسونكوركي معناداري تفاوت عملكرد دو پرتفوي آزمون خواهد شد. نتايج پژوهش نشان مي­دهد در تمام رويكردهاي مختلف ريسك پذيري و در تمام نقاط مرز كارا، بطور معناداري پرتفوي LpmUpm عملكرد بهتري نسبت به مدل سنتي ماركوويتز دارد.