نقش افشاي ابزارها و مشتقات مالي بر اساس استانداردهاي حسابداري ايران در بازده مازاد و ارزش شركت‌ها

هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير افشاي ابزارها و مشتقات مالي بر اساس استاندارد حسابداري شماره 15 ايران بر بازده مازاد و ارزش شركت‌هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران مي‌باشد. نمونه‌اي متشكل از 82 شركت طي دوره زماني چهار ساله از سال 1393 تا 1396 مورد بررسي قرار گرفتند. براي ارزيابي سطح افشا ابزارها و مشتقات مالي از تعديل چك ليست پيشنهادي يكيني (2011) و تركيب آن با چك ليست پيشنهادي برگرفته شده از سه استاندارد حسابداري شماره 15 ،36 و37(تازه تصويب شده) ايران استفاده شده است. جهت برازش فرضيه هاي پژوهش، از آزمون رگرسيون چند متغيره استفاده شده است. يافته‌هاي فرضيه اول نشان مي‌دهد كه در شركت‌هايي كه ابزارهاي مالي خود را بر اساس استاندارد داخلي شماره 15 افشا مي‌كنند، ريسك نرخ تنزيل كاهش مي‌يابد و اين به معناي افزايش بازده آتي و افزايش قيمت بازار است. يافته‌هاي فرضيه دوم نيز نشان مي‌دهد در شركت‌هايي كه مديريت سود وجود دارد، از طريق كاهش سطح افشاي ابزارها و مشتقات مالي، ريسك نرخ تنزيل نيز افزايش مي يابد. همچنين، يافته‌هاي فرضيه سوم حاكي از آن است كه بين سطح افشا ابزارهاي مالي با ارزش شركت رابطه مستقيم و معناداري وجود دارد. بنابراين، وجود نوسان بالاي بازده مازاد براي شركت‌ها با سطح افشا پايين‌تر، نشان‌دهنده ريسك بالاتر مي‌باشد. در نتيجه ذينفعان شركت‌ها با توجه به سطح و كيفيت افشا ابزارها و مشتقات مالي، بايستي منتظر ريسك باشند.