اخلاق زيستن از نگاه ناصرخسرو

زندگي داراي دو پهنۀ شادي و غم/آسودگي و رنج است. اما همواره روي ناخوش زندگي برجسته‌تر است. آدمي در رويارويي با چنين موقعيت‌هايي دو انتخاب دارد: يكي از زندگي دست كشيدن (انتحار) و ديگري زيستن. البته زيستن زندگي به هر روشي، ناسودمند است. زيستنِ زندگي با اتكا به نظامي كه با معناداري زندگي در پيوند باشد، اخلاق زيستن نام خواهد يافت. اين پژوهش به تبيين مقولۀ اخلاق زيستن بر اساس قصايد ناصرخسرو پرداخته است. درنگ در هستي همچنين تأمل در خويشتن، بن‌مايۀ اخلاق‌ زيستن است. آدمي با درنگ در هستي، از خصلت‌هاي آن (ناپايداري، رنج‌آوري، به‌كام‌نابودگي) آگاهي مي‌يابد. اين منظر، ارزش زندگي را آشكار مي‌سازد و آدمي درمي‌يابد كه ارزش درآميختگي با هستي به چه ميزان است؟ در نتيجه، ناملايمات زندگي را بدون كمترين تكانۀ رواني پشت‌سر خواهد گذاشت. درنگ در خويشتن نيز انسان را با كاركرد خويش در هستي (دريافتِ‌ لحظه‌هاي زندگي، تلاش ‌و كوشش، خواستن به قدر ضرورت‌ و كفايت، زيستِ‌ اينجايي‌ـ انديشۀ آنجايي و تعامل/پيوند با ديگران) آشنا مي‌سازد. اين منظر، آدمي را به دست‌ يافتن به زندگيِ كيفي رهنمون خواهد ساخت. زندگي با اتكا به اخلاق زيستن، به پوچي و بي‌معنايي گرفتار نخواهد شد. روش تحقيق، توصيفي و تحليل محتواست و تاكنون اثري با اين رويكرد در خصوص ناصرخسرو نوشته نشده است.