امكان‎سنجي فقهي استفاده از روش تأمين مالي افزايش ماليات (TIF) در طرح‎هاي زيربنايي حمل‎و‎نقل ايران

يكي از چالش‎هاي اصلي طرح‎هاي زيربنائي حمل‎ونقل، تأمين مالي است. بنابراين، همواره اين بخش نيازمند نوآوري‎هاي مالي به‌‎منظور طراحي ابزارها و نهادهاي مالي جديد جهت تأمين مالي خود است. در ايران، توسعه طرح‎هاي زيربنائي حمل‎و نقل به‎ دليل اتكاي اين بخش به منابع دولتي، با چالش مواجه است و با وجود ظرفيت‎هاي بالاي بخش حمل‎ونقل، منابع مالي كافي جهت توسعه زيرساخت‎هاي حمل‎ونقل وجود ندارد از اين‎رو، وزارت راه‎ و شهرسازي به‌‎عنوان مهم‎ترين نهاد سياست‎گذاري توسعه طرح‎هاي زيربنائي در كشور همواره با كمبود منابع مالي مواجه مي‎باشد و همواره به ‎دنبال جذب مشاركت بخش خصوصي جهت سرمايه‎گذاري در توسعه طرح‎هاي زيربنائي است. يكي از پيش‎نيازهاي لازم براي مشاركت بخش خصوصي در توسعه طرح‎هاي زيربنائي، ارائه راه‎حل‎ها و ابزارهاي مالي مناسب است كه اين ابزارها براساس نوآوري‎هاي مالي و متناسب با نياز بخش حمل‎ونقل طراحي شده باشند. روش افزايش ماليات يكي از ابزارهاي مالي طراحي شده براي تأمين مالي بخش حمل‎ونقل است كه مي‌تواند جهت تأمين مالي توسعه طرح‎هاي زيربنائي به‌كار گرفته شود. اين مقاله در صدد است به روش توصيفي تحليلي و براساس فقه اماميه و متناسب با قوانين و مقررات بازار سرمايه ايران و نياز بخش حمل‎ونقل، ابزار مالي روش افزايش ماليات (TIF) را معرفي نمايد.