رويكرد پديدارشناختي به مسئله «نشت زباني» در آثار ناتالي ساروت

ناتالي ساروت از جمله نويسندگان رمان نو است كه نگاهي گسستي، قطعه‌قطعه و ادراكي‌ حسي به روان انساني ارائه مي‌دهد. به‌واقع از نظر ساروت واقعيت‌هاي روان انساني تنها در ساحت گفت‌وگومندي (ديالوژيسم) بروز پيدا مي‌كنند و اين واقعيت‌ها، ناگفته‌هايي بر‌آمده از رانش‌ها و كشش‌هاي بين شخصيت‌ها مي‌باشند كه در فضاي زيرين ديالوگ‌ها جاري مي‌شوند؛ آنچه ساروت به آن «زير مكالمه» يا «تروپيسم» مي‌گويد. ما معتقديم ويژگي‌اي در «تروپيسم» ساروت وجود دارد كه ما را از سير افقي گفتمان جدا كرده و به شكل عمودي به جهان زيرين، انتزاعي و پنهاني هدايت مي‌كند كه به زبان اين نويسنده ويژگي‌اي مي‌بخشد كه ما آن را «نشت زباني» مي‌ناميم؛ «نشتي» كه ما را از سطح زبان كليشه‌اي جدا كرده و به سوي آن جهان رواني پنهان و زيرين هدايت مي‌كند و امر نامشهود تروپيسمي را مشهود و قابل رؤيت مي‌نمايد. اين مقاله ضمن انتخاب روش‌شناسي ميخائيل باختين و صحه بر مسئله گفت‌وگومندي (ديالوژيسم) و چند‌صدايي، برآن است نشان دهد چگونه مسئله «نشت زباني»، به‌مثابه يك مسئله زباني، با بينش اين نويسنده از «گفتمان» و نفي سوژه استعلايي دكارتي، به‌مثابه يك مفهوم فلسفي، درارتباط مي‌باشد.