نگاهي بر واژه‌هاي مركب و مشتق‌ مكان‌ساز در فارسي: رويكرد صرفِ ‌شناختي

هدف از پژوهش حاضر بررسي ساخت اسم مكان در فارسي از رهگذر وندها و شبه‌وندهاي اشتقاقي دال بر مكان مي‌باشد كه با وجود شباهت در كاركرد، به‌لحاظ معنايي كاملاً يكسان عمل نمي‌نمايند. براي نمونه پسوند « زار» در فارسي علاوه بر اشاره به مفهوم مكان، به مفهوم كثرت چيزي نيز اشاره مي‌نمايد، مانند «گلـزار، لاله زار»؛ در حالي‌كه ديگر پسوندهاي مكان ساز همانند « ستان، كـده، گاه و نمونه هاي ديگر» از اين ويژگي معنايي برخوردار نيستند. گفتني است به موازات فرآيند ذكرشده، دو فرآيند «تركيب» و «اشتقاق تركيب» نيز در اين زمينه مورد بررسي قرار مي‌گيرند. به همين سبب نگارندگان در پژوهش پيش رو بر آن بوده اند تا با بهره‌گيري از سازوكارهاي صرفِ‌ شناختي و دستاوردهاي آن، همچون نظريه مقوله‌بندي، مفهوم‌سازي و حوزه‌سازي به بررسي اين‌گونه محدوديت‌هاي معنايي ناظر بر عملكرد چنين پسوندهايي پرداخته و در‌نهايت به معرفي شاخص‌هاي شناختي دخيل در شكل‌گيري آن‌ها بپردازند.