بررسي و توصيف واژه بست هاي ضميري در گويش بهبهاني

در اين مقاله به بررسي واژه بست هاي ضميري در گويش  بهبهاني و نقش آنها در گروه و جمله پرداخته مي شود. واژه بست هاي ضميري در گويش  بهبهاني داراي چهار نقش فاعلي، مفعولي صريح، مفعولي غير صريح و اضافي مي باشند. در اين مقاله نشان داده مي شود كه واژه بست هاي فاعلي داراي پانزده ميزبان ـ از نظر نقش دستوري ـ  در اين گويش مي باشند كه به تفصيل در مقاله به اين امر پرداخته شده است. ميزبان هاي واژه بست هاي مفعولي صريح عبارت اند از پيشوند امري يا پيشوند فعل پيشوندي، جزء غير فعلي فعل مركب، پيشوند استمراري، فعل و پيشوند نفي. ميزبان واژه بست هاي مفعولي غير صريح، مفعول صريح و پيشوند استمراري مي باشند.  واژه بست هاي اضافي نيز ميزبان هايي از نوع فاعل، مفعول صريح و متمم دارند. از نظر مقوله فعل، اسم، صفت، ضمير(شخصي و اشاري، مبهم)، واژه بست، حرف اضافه، ضمير پرسشي، پسوند تصريفي جمع  و حرف نشانه ي «را» به عنوان ميزبان عمل مي كنند. از نظر جايگاه تمايل غالب واژه بست هاي اين گويش ، به ظهور در جايگاه دوم ـ پس از اولين واژه يا پس از اولين سازه در بند ـ مي باشد. همچنين  يكي از تفاوت هاي اصلي و نقطه ي افتراق بين گويش بهبهاني و فارسي معاصر واژه بست هاي فاعلي مي باشند؛ چرا كه در فارسي معيار عنصري تحت عنوان واژه بست فاعلي وجود ندارد، درحالي كه در بهبهاني نظامي غني از اين واژه بست ها با ميزبان هاي متنوع وجود دارد.