توانايي دستوري و كاربردشناختي در آسيب زباني: دريچه اي به سوي بررسي حوزه اي بودن زبان

هدف پژوهش حاضر بررسي مستقل بودن توانايي هاي زباني در ذهن انسان است؛ بنابراين، در پژوهش حاضر، توانايي دستوري و كاربردشناسي كودكان مبتلا به آسيب ويژه زباني را بررسي مي‌شود تا از داده هاي باليني به دست‌آمده براي تبيين نظريه حوزه اي بودن زبان استفاده شود. در اين مقاله، ابتدا آزمون آسيب ويژه زباني، آزمون رشد زبان و نمونه گفتاري از شش كودك مبتلا به آسيب ويژه زباني گرفته شد و با شش كودك همتاي زباني طبيعي و شش كودك همتاي سني طبيعي مقايسه گرديد. سپس در داده هاي به دست‌آمده، مشخصه هاي تصريفي و كاربردشناختي اين كودكان بررسي شد. براي بررسي و تحليل داده ها از نرم‌افزارspss(16) ، براي توصيف داده ها از آمار توصيفي و براي مقايسه نتايج بين گروه ها از آزمون من ويتني، ويلكاكسون استفاده شد. با بررسي ويژگي هاي  تصريفي و كاربردشناختي (ارجاعي) در كودكان مبتلا، روشن شد كه كودكان مبتلا ازنظر دستوري (تكواژهاي تصريف زماني) درمقايسه با همتايان سني و زباني ضعيف هستند؛ اما در ويژگي هاي كاربردشناسي (ارجاعي) تفاوت معناداري بين گروه مبتلا و همتاي زباني يافت نشد. نتايج پژوهش همچنين نشان داد كه باوجود  آسيب دستوري در كودكان مبتلا به آسيب ويژه زباني، كاربردشناسي آن‌ها سالم است كه اين مسئله حوزه اي بودن زبان را تأييد مي‌كند.