ادب و بي‌ادبي در رمان‌هاي نوجوانان فارسي‌زبان

پژوهش حاضر در نظر دارد با استفاده از نظريه‌هاي كاربردشناسي زبان‌ ـ‌ـ نظري ادب براون و لوينسون (1987) و نظري بي‌ادبي كالپپر (1996) ــ در ادبيات داستاني، به بررسي راهبردهاي ادب و بي‌ادبي در ده رمان برگزيد نوجوانان فارسي‌زبان بپردازد. جامع آماري پژوهش، رمان‌هاي نوجوانان فارسي‌زبان منتشرشده در فاصل سال‌هاي 1391-1381 است. نمونۀ آثار بررسي‌شده بر پاي معيارهاي تأليفي‌بودن، گفت‌وگومحوربودن و موردتأييدبودن ازسوي صاحب‌نظران در جشنواره‌ها، نقد و بررسي‌ها، جوايز دريافتي و ... انتخاب شده است. اين پژوهش به دو پرسش اساسي پاسخ مي‌دهد: 1. استفاد شخصيت‌هاي نوجوان از راهبردهاي ادب و بي‌ادبي در ميان گروه همسالان و در برخورد با ديگر شخصيت‌ها چه تفاوتي دارند؟ 2. به‌طوركلي، شخصيت‌هاي رمان نوجوانان، بيشتر از راهبردهاي ادب استفاده مي‌كنند يا از راهبردهاي بي‌ادبي؟ نتايج به‌دست‌آمده از اين پژوهش، براساس آزمون آماري خي‌دو، حاكي از آن است كه شخصيت‌هاي نوجوان در اين رمان‌ها در ميان گروه همسالان از راهبردهاي بي‌ادبي بيشتر استفاده مي‌كنند و در برخورد با ديگر شخصيت‌ها بيشتر از راهبردهاي ادب استفاده مي‌كنند. افزون‌براين، در رمان‌هاي نوجوانان فارسي‌زبان شخصيت‌ها با اختلاف معني‌داري، بيشتر از راهبردهاي ادب استفاده مي‌كنند.