بي اهميت جلوه دادن مطالب در سخنراني هاي علمي فارسي: دسته بندي بر اساس نقش در كلام

امروزه سخنراني‌ علمي كلاسي مهم ترين شيوه تدريس در دانشگاه ها است. با توجه به ازدياد مطالب شفاهي و بصري بيان‌شده در طي يك سخنراني علمي و اهميت بخشي از اين مطالب در ارزيابي پايان‌ترم، دانش چگونگي پررنگ يا كم‌رنگ كردن مطالب در اين سخنراني ‌ها مي‌تواند براي فارسي آموزان مفيد واقع شود. هدف از انجام اين پژوهش بررسي چگونگي كم‌رنگ كردن يا بي‌اهميت جلوه دادن مطالب در سخنراني ‌هاي علمي فارسي است. اين پژوهش به‌طور ويژه سعي دارد تا با استفاده از روش تحقيق تركيبي و مبتني بر يك رويكرد پيكره محور، نقش هاي كلامي نشانگرهاي مطالب كم يا بي‌اهميت را بررسي نمايد. اين نشانگرها از 60 سخنراني مندرج در پيكره فارسي سخن استخراج شدند. پس از استخراج، نشانگرها ازلحاظ نقش كلامي دسته‌بندي شدند. نتايج پژوهش حاكي از اين است كه: 1) پنج نقش كلامي براي نشانگرهاي نكات كم‌اهميت يافت شد. اين نقش‌ها عبارت‌اند از: «سازمان‌دهي كلام»، «تعامل با مخاطب»، «پوشش موضوع»، «وضعيت مطلب» و «ارتباط با امتحان». 2) از اين پنج دسته نشانگر، «پوشش موضوع» و «وضعيت مطلب» به ترتيب بيشترين شمار را به خود اختصاص دادند. 3) «سازمان‌دهي كلام»، «تعامل با مخاطب» و «ارتباط با امتحان» كم تكرارترين نشانگرها بودند. به‌طوركلي، نتايج بدست آمده نشان مي دهد كه كم‌رنگ كردن مطالب در سخنراني علمي لزوماً مستلزم تعامل با مخاطب و يا تقسيم كلام به نكات مهم و غير مهم نيست. در عوض، مطالب غيرضروري سخنراني را مي‌توان با استفاده از عباراتي كه به‌صورت صريح يا تلويحي بين آنچه ارائه‌دهنده مي‌خواهد پوشش بدهد يا بگذرد مرز ايجاد مي‌كنند، كم يا بي‌اهميت جلوه داد.