نمود در كردي: از هستي ‌شناسي تا دستور

هدف جستار حاضر ارائۀ تحليلي نسبتاً جامع از نظام نمود در زبان كردي (گويش موكرياني) است. روش اتخاذشده در اين مقاله مبتني بر نظريۀ دوبخشي اسميت (1997) و رويكرد منطقي بازنمود گفتماني (Kamp and Reyle, 1993) است. در اين راستا براي واكاوي انواع نمودهاي موقعيتي در گويش موكرياني، پيكرۀ وسيعي از افعال ساده و مركب بررسي خواهد شد. افعال مورد نظر در سطح گروه فعلي و همراه با اقمار و افزوده هايشان در نظر گرفته مي شوند. در ابتدا پنج گونه از نمودهاي موقعيتي در منظومه هاي فعلي توصيف و سپس انواع نمودهاي اشتقاقي ذيل هر كدام پيشنهاد مي شود. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه پنج گونه از نمودهاي موقعيتي در اين گويش وجود دارند كه هم نشانگر رخدادهاي بيروني و هم تابع محاسبات نحوي هستند. نوع ساختار موضوعي و قيدهاي متفاوت زماني و مكاني بر ماهيت تركيبي نمود در جمله تأثير بسيار دارند. در نهايت، با استفاده از نظريات يادشده، سعي مي كنيم بازنمود صوري انواع تركيب هاي ممكن هر يك از نمودهاي موقعيتي را ارائه دهيم.