آموزش زبان با رويكرد شناختي: اهميت علوم اعصاب شناختي در آموزش زبان خارجي

بشر از ديرباز در جست‌و‌جوي درك فرآيندهاي ذهني در استدلال، تصميم‌گيري، يادگيري و ساير فعاليت هاي ذهني بوده است؛ اما مطالعه علمي ذهن انسان از چند دهه قبل با پيدايش علوم شناختي آغاز شد. برخي علوم نيز براي به‌روزماني و دستيابي به دستاوردهاي جديد، به علوم شناختي گرايش پيدا كردند و پسوند شناختي در بسياري از اين علوم به‌كار رفت. آموزش زبان نيز به‌عنوان يك علم ميان‌رشته‌اي‌ بايد از دستاوردهاي علوم شناختي براي متحول و به‌روز شدن بيشتر بهره مند شود و درعمل از آن‌ها استفاده كند. پيوند مستقيم ميان آموزش زبان و علوم شناختي اندكي مشكل به‌نظر مي‌آيد؛ به همين دليل، به علومي مثل روان شناسي شناختي، زبان شناسي شناختي و علوم اعصاب شناختي نياز است تا تعامل و تلفيق آموزش زبان و علوم شناختي ممكن شود. هدف اين مقاله، طرح و بررسي مباني نظري آموزش زبان با رويكرد شناختي با استفاده از علوم اعصاب شناختي و ارائه مبنايي براي انجام تحقيق ميداني در اين زمينه است. در اين پژوهش، درپي يافتن پاسخ براي دو پرسش هستيم؛ اينكه تا چه اندازه مي توانيم علوم اعصاب شناختي را در آموزش زبان به‌كار بريم و رويكرد ياددهي‌ـ‌يادگيري سازگار با مغز چه كاربردي در آموزش زبان دارد. براساس اين پژوهش، علوم اعصاب شناختي كه عملكردهاي شناختي را با توجه به عملكرد و ساختار مغز مطالعه مي‌كنند، مبناي نظري مناسبي براي آموزش زبان با رويكرد شناختي به‌شمار مي‌روند و رويكردهاي آن‌ها‌ در آموزش زبان بسيار كاربرد دارد؛ مانند اصول ياددهي‌ـ‌يادگيري سازگار با مغز كه دانستن و كاربرد آن‌ها در فرآيند ياددهي و يادگيري زبان خارجي بسيار مفيد و راهگشا است.