نشانه‌معناشناسي گفتمان تبليغي موسي(ع)

گفتمان قرآن گفتماني چندلايه است. با بهره گيري  از روش هاي مطالعۀ معنا، فرايندهاي ارزشي معنا و جنبۀ كاربردي و تأثيري متن را تا حدودي مي‌توان روشن كرد و از اين ميان، روش تحليل نشانه معناشناسي گفتمان، با بازخواني نظام هاي سيال متن ضمن روساخت قالب بندي شده، چگونگي كاركرد، توليد و دريافت معنا را در نظام هاي گفتماني تبيين مي كند. اين جستار با بهره از الگوي تنشي تحليل به مطالعۀ شصت آيۀ نخست سورۀ شعراء مي پردازد كه جهت الگودهي و آرامش دادن به پيامبر اكرم(ص)، گفتمان تبليغي حضرت موسي(ع) را روايت مي كند. فضاي تنشي حاكم بر گفتمان آيات در عين دربرگرفتن نظام‌هاي گفتماني مختلف با نوسان مرزهاي معنايي، فرايند سيال معنا را در تعامل دو بُعد عاطفي و شناختي شكل مي‌دهد. گفتمان آيات تعاملي است و متأثر از حضور حسي ادراكي و شَوِشِي ر شرايطي ناپايدار و غيرمنتظره قرار دارد؛ به طوري كه در كشمكش طرف هاي گفت وگو با اتصال و انفصال در فضاي گفته پردازي و نيز با رخداد زيبايي شناختي اعجاز، گفتمان به سمت مركز عمليات گفته پردازي   كه در اينجا «ربوبيت» است سوگيري مي كند تا فراتر از نقطۀ توانش و كنش تبليغي در ابعاد زيبايي‌شناختي، نتيجۀ نهايي رقم بخورد.