بررسي نظام مقاومتي گفتمان در اهل غرق منيرو رواني پور

مقاومت گفتماني از كاركردهاي مهم گفتمان است كه مي تواند امكان استعلاي گفتمان را فراهم كند. در مقاومت گفتماني، شرايط ايجابي نفي مي شود تا چشم انداز جديدي بر روي حركت گفتمان بازشود و همين چشم انداز با ممارست گفتماني زمينه ساز حضور استعلايي كنش گران و سيال شدن كنش مي شود. مقاومت گفتماني قدرت گفتماني را بازتعريف مي كند و سبب تعديل، تثبيت و يا تشديد آن مي شود. مقاومت گفتماني و در كنار آن ممارست، از كاركردهاي مهم گفتمان اهل غرق منيرو رواني پور است. در اين رمان، وجوه مختلف مقاومت گفتماني بازنمايي مي شود و قلمروهاي گفتماني با تأثيرگذاري بر يكديگر و يا تأثّر از هم انرژي هاي مختلفي را به گفتمان وارد مي كنند. در مقالۀ پيش رو، گونه هاي مقاومت گفتماني در رمان اهل غرق بازكاوي و ويژگي ها و كاركردهاي آن ها بررسي و تحليل مي شود. پرسش اصلي ما اين است كه در رمان حاضر از چه شگرد ها و راهكارهايي براي مقاومت گفتماني استفاده مي شود. همچنين كاركردها و ويژگي هاي مقاومت گفتماني در رمان مورد بحث چيست؟ درواقع هدف مقالۀ حاضر بررسي و تحليل ويژگي مقاومتي گفتمان از ديدگاه  نشانه معناشناختي جهت تبيين شرايط شكل گيري و استعلاي معناست. اين پژوهش نشان مي دهد كه در رمان پيش رو، گونه هاي مقاومت اسطوره اي، استعلايي، پديدارشناختي، شوشي و هويتي نقش مي آفرينند و قلمروهاي گفتماني براساس قدرت ها و انرژي هايي كه به آن ها تزريق مي شود، پيوسته بازپردازي مي شوند.