تحليل كاركردهاي گفتماني ابژه در روايت خانه روشنان گلشيري

مسئلۀ مقالۀ حاضر بر پايۀ اين فرضيه شكل گرفته كه ابژه ها با وجه جهان شمولي خود مي‌توانند در كاركرد هاي مختلف سوژگاني، بيناسوژه اي، بيناابژه اي، پديداري، پروتزي و جسمانه اي نقش ايفا كنند. بر پايۀ اين، پرسش اصلي مقالۀ پيشِ‌رو اين است كه جايگاه ابژه در مناسبات اجتماعي كجاست و ابژه چگونه و برمبناي كدام كاركردهاي روايي مي تواند منظر سوژه و راوي را ازآنِ خود كند و با ساختارمند كردن سكانس هاي كنشي او حتي ارتباطات بيناسوژه اي و بيناابژه اي را سامان بخشد. درواقع هدف اصلي پژوهش حاضر تبيين نقش و جايگاه ابژه در مناسبت هاي بينانشانه اي، بيناابژه اي و اجتماعي از منظر نشانه‌ ـ معناشناسي برمبناي روايت «خانه روشنان» گلشيري است. بررسي نشانه ـ معناشناختي ابژه در «خانه روشنان» نشان‌دهنده ارتقاي جايگاه ابژگاني ابژه تا سطح سوژه ـ  كنشگر و ايفاي نقش كنشگري و سوژگاني در بستري از كنش‌هاي بيناسوژه اي و اجتماعي است. «خانه‌روشنان» برپايۀ روايتي غيرخطي شكل مي گيرد و ازجمله معدود آثاري است كه در آن ابژه وظيفۀ روايتگري را برعهده دارد و همه‌چيز از منظر او ارزيابي مي شود. در اين اثر، ابژه با نقش ها و كاركردهاي بيناسوژه اي و بيناابژه اي، نبض روايت را دراختيار مي گيرد و برمبناي كنش هاي اجتماعي در تعاملي ادراكي ـ حسي و تني با ديگر سوژه ها قرار مي گيرد و درنتيجه به مقام سوژه ـ كنشگر ارتقا مي يابد.